Sálmarnir kap. 116

1 Eg elski HARRAN, tí Hann hoyrir rødd mína og bønir mínar.

2 Ja, Hann hevur boygt oyrað til mín, og alla tíð mína skal eg ákalla Hann.

3 Bond deyðans vóru um meg, angist deyðaríkisins hevði gripið meg, í trongd og neyð var eg staddur.

4 Men eg kallaði á navn HARRANS: „Á HARRI, bjarga sál míni!“

5 – Náðigur og rættvísur er HARRIN, miskunnsamur er Gud okkara.

6 HARRIN varðar einføld; eg var hjálparleysur, men Hann frelsti meg.

7 Sál mín, verð rólig aftur, tí HARRIN hevur gjørt væl við teg!

8 Ja, Tú fríaði sál mína frá deyðanum, eyga mítt frá gráti, fót mín frá falli;

9 eg skal ganga fyri ásjón HARRANS í landi teirra, sum liva.

10 Eg trúði, tí talaði eg; eg var ógvuliga niðurboygdur;

11 í angist míni segði eg: „Hvørt menniskja er lygnari!“

12 Við hvørjum skal eg løna HARRANUM allar vælgerðir Hansara móti mær?

13 Frelsubikarið skal eg lyfta upp og ákalla navn HARRANS.

14 Lyfti míni skal eg halda HARRANUM, ja, so alt fólk Hansara sær.

15 Dýrt er tað í eygum HARRANS, táið hini heilagu Hansara doyggja.

16 Á HARRI, eg eri jú tænari Tín, eg eri tænari Tín, sonur tænastukvinnu Tína – Tú hevur loyst bond míni!

17 Tær ofri eg takkoffur og ákalli navn HARRANS;

18 lyfti míni skal eg halda HARRANUM, ja, so alt fólk Hansara sær,

19 í forgørðum hús HARRANS, mitt í tær, Jerusalem. – Halleluja!

Sálmarnir kap. 116 Uppsetan