Sálmarnir kap. 18

Uppsetan
Bíbliu útgáva
American Standard Version EN Danska Bíblian DK King James Version EN Victor Danielsen FO
Tema
Ljóst tema Myrkt tema
Skriftstødd
Lítil Miðal Stór
Fleir
Strong's Orð Jesusar í reyðum
1 Til songmeistaran. Eftir tænara HARRANS Dávid. Hann sang HARRANUM henda song, tann dag HARRIN hevði bjargað honum úr hondum alra fígginda hansara og Sauls.
2 Hann sang:
3 HARRIN er klettur mín, skansi mín, frelsari mín; Gud mín er klettur mín, sum eg søki mær skjól hjá, skjøldur mín, frelsuhorn mítt, borg mín!
4 Eg ákalli HARRAN, hin hálovaða, og verði frelstur frá fíggindum mínum!
5 Tog deyðans vóru um meg, streymar oyðingarinnar ræddu meg.
6 Tog deyðaríkisins vóru rubbað um meg, í snerrum deyðans varð eg fastur.
7 Men í neyð míni ákallaði eg HARRAN og rópti til Gud mín; Hann hoyrdi í templi Sínum rødd mína, og róp mítt náddi til Hansara, kom fyri oyru Hansara.
8 Tá nøtraði jørðin og skalv, grundvøllir fjallanna ristust, teir skakaðust – tí vreiði Hansara tendraðist.
9 Roykur gekk út úr nøs Hansara, oyðandi eldur úr munni Hansara, gløður brendu út úr Honum.
10 Hann lækkaði Himmalin og kom niður, myrkur var undir fótum Hansara;
11 borin av kerúbum fleyg Hann, streyk fram á veingjum vindsins;
12 myrkur setti Hann rundan um Seg sum bústað, myrk vøtn, tjúkk skýggj.
13 Úr ljómanum fyri andliti Hansara fóru skýggj Hansara fram, heglingur og eldsgløður.
14 HARRIN tornaði av himli, hin Hægsti læt rødd Sína ljóða – hegling og eldsgløður.
15 Hann skeyt pílar Sínar og spjaddi teir,* snarljós í mongd og loypti ræðslu á teir.
16 Tá kom botnur vatnanna undan, grundvøllir jarðarinnar lógu berir – fyri hóttan Tíni, HARRI, fyri vreiðiblástri Tínum.
17 Hann rætti hondina av hæddini og tók meg, dró meg upp úr hinum stóru vøtnum,
18 bjargaði mær undan sterka fígginda mínum og undan teimum, ið hataðu meg – teir vóru mær ov sterkir.
19 Teir lupu á meg vanlukkudag mín, men HARRIN styðjaði meg.
20 Hann leiddi meg út, hagar sum rúmt var, Hann frelsti meg, tí Hann hevði yndi til mín.
21 HARRIN gjørdi við meg eftir rættvísi míni, Hann lønti mær, aftur fyri at hendur mínar vóru reinar.
22 Tí eg helt meg til vegir HARRANS og fall ikki í óndskapi frá Gudi mínum;
23 øll boð Hansara hevði eg fyri eyga, lóg Hansara læt eg ikki víkja frá mær;
24 ólastandi var eg fyri Honum og varðaði meg væl fyri synd míni.
25 Og HARRIN lønti mær eftir rættvísi míni, Hann hevði fyri eyga, at hendur mínar vóru reinar.
26 – Tú vísir Teg góðan móti hinum góða, rættsintan móti hinum rættsinta,
27 Tú vísir Teg reinan móti hinum reina og rangvørgan móti hinum rangvørga.
28 Tú veitir hinum ørmu frelsu, men eyðmýkir hini stoltu eygu.
29 Ja, lampu mína letur Tú lýsa; HARRIN Gud mín ger myrkur mítt ljóst!
30 Tí við Tær haldi eg á fíggindaskarar, við Gudi mínum leypi eg um múrar.
31 Vegur Guds er fullkomin, orð HARRANS er reint, Hann er øllum teimum skjøldur, sum søkja sær skjól hjá Honum.
32 Ja, hvør er Gud uttan HARRIN, hvør er klettur uttan Gud okkara,
33 tann Gud, sum gyrðir meg við styrki og javnar mær vegin,
34 gevur mær føtur sum hindanna og letur meg standa á hæddum mínum,
35 venur hendur mínar til hernað, so armar mínir spenna koparbogan!
36 Tú gevur mær frelsu Tína til skjøld, høgra hond Tín styðjar meg, lítillæti Títt ger meg stóran.
37 Tú gert tað rúmt hjá mær at stíga, øklar mínir riða ikki.
38 Eg elti fíggindar mínar og fái teir aftur, vendi ikki við aftur, fyrrenn eg havi gjørt enda á teimum.
39 Eg slái teir niður, so teir eru ikki mentir at reisa seg, men liggja falnir undir fótum mínum.
40 Tú gyrðir meg við styrki til bardaga, boyggir mótstøðumenn mínar undir meg.
41 Tú letur fíggindar mínar flýggja fyri mær; eg týni teir, ið hata meg.
42 Teir rópa, men eingin hjálpir – til HARRAN, men Hann svarar teimum ikki.
43 Eg mylji teir sundur í dust fyri vindinum, sópi teir burt sum skarn á vegnum.
44 Tú frelsir meg frá fólkaófriði, setur meg til høvd heidninganna; fólkasløg, sum eg kenni ikki, tæna mær.
45 Bert tey frætta um meg, verða tey mær lýðin, fremmand krúpa fyri mær;
46 fremmand følna burtur og fara skelvandi út úr borgum sínum.
47 HARRIN livir, hálovaður er klettur mín, høgt situr Frelsugud mín,
48 tann Gud, sum gevur mær hevnd og leggur fólkasløg undir meg,
49 frelsir meg frá fíggindum mínum! Ja, Tú lyftir meg høgt yvir teir, sum standa mær ímóti, bjargar mær undan yvirgangskroppum!
50 Tí prísi eg Tær millum fólkasløg, HARRI, og lovsyngi navni Tínum,
51 Tú, sum gevur kongi Tínum stóran sigur og vísir hinum salvaða Tínum náði, Dávidi og ætt hansara, í allar ævir!
0 vers vald

Trýst á vers fyri at leggja afturat ella taka burtur.

Fyrri kapittul
Næsti kapittul