Sálmarnir kap. 66

1 Til songmeistaran. Songur. Sálmur. Rópa av gleði fyri Gudi, øll jørðin!

2 Lovsyng heiðuri navns Hansara, gev Honum heiður, Honum til prís!

3 Sig við Gud: Hvussu øgilig eru ikki verk Tíni! Av tí at styrki Tín er so veldig, hykla fíggindar Tínir fyri Tær.

4 Øll jørðin tilbiður Teg og syngur Tær lov, tey syngja um navn Títt. – Sela.

5 Komið og síggið tað, ið Gud hevur gjørt! Hann er øgiligur í verki móti menniskjabørnunum.

6 Hann skapti havið um til turrlendi, tey fóru til gongu gjøgnum streymin; har gleddust vit í Honum.

7 Hann valdar í allar ævir í mátti Sínum, Hann hevur eyguni eftir heidningunum; uppreistrarmenn sleppa ikki at gera seg stórar. – Sela.

8 Tit fólkasløg, lovið Gudi okkara, latið ljóða tónar av lovsongi um Hann,

9 Hann, sum helt sál okkara á lívi og ikki læt fót okkara vikast!

10 Tí Tú royndi okkum, Gud, Tú reinsaði okkum, sum silvur verður reinsað;

11 Tú lætst okkum koma í garn, Tú legði tyngjandi byrði á lendar okkara.

12 Tú lætst menniskju fara fram yvir høvdi okkara, vit komu í eld og í vatn. Men Tú leiddi okkum út aftur og lívgaði okkum.

13 So komi eg tá í hús Títt við brenniofrum; eg lati Teg fáa tað, ið eg havi lovað Tær,

14 tað, ið fór um varrar mínar, sum muður mín talaði, táið eg var í neyð.

15 Eg beri Tær brennioffur av feitineytum saman við offuranga av veðrum; eg ofri bæði tarvar og bukkar. – Sela.

16 Komið og hoyrið, øll tit, ið óttast Gud! Eg skal siga frá tí, ið Hann hevur gjørt fyri sál mína.

17 Til Hansara rópti eg við munninum, og lovsongur var á tungu míni.

18 Hevði eg stílað upp á órætt í hjarta mínum, so hevði HARRIN ikki hoyrt.

19 Men Gud hevur hoyrt, Hann lurtaði eftir bønarrópi mínum.

20 – Lovaður veri Gud, sum ikki vísti bøn míni burtur og ikki tók náði Sína frá mær!

Sálmarnir kap. 66 Uppsetan