Sálmarnir kap. 147

1 Halleluja! Ja, tað er gott at lovsyngja Gudi okkara, ja, tað er lívsælt, lovsongur sømir seg.

2 HARRIN byggir Jerusalem upp aftur, Hann savnar hini spjaddu av Ísrael saman aftur;

3 Hann grøðir tey, ið hava sundurbrotið hjarta, og bindur um sár teirra;

4 Hann ger av, hvussu mangar stjørnurnar skulu vera, og Hann gevur teimum øllum navn.

5 Harri okkara er stórur og veldigur í megi, vit Hansara stendur ikki til at meta.

6 HARRIN heldur eyðmjúkum uppi, men boyggir gudleys til jarðar.

7 Syngið fyri HARRANUM við tøkk, lovsyngið Gudi okkara við sitara,

8 Honum, sum fjalir himmalin við skýggjum, letur jørðina fáa regn, letur grógva gras á fjøllunum,

9 Honum, sum gevur fænum føði, ravnaungunum, ið rópa!

10 Honum líkar ikki sterkar hestar, Hann hevur ikki tokka til kvikan mann;

11 nei, HARRIN hevur tokka til teirra, sum óttast Hann, sum bíða eftir náði Hansara.

12 Prísa HARRANUM, Jerusalem, lova Gudi tínum, Zion!

13 Tí Hann ger porturstengur tínar sterkar, Hann signar børn tíni í tær;

14 landamarkum tínum gevur Hann frið, mettar teg við bestu hveiti;

15 Hann sendir boð Sítt til jarðar, skjótt rennur orð Hansara avstað;

16 Hann gevur kava sum ull, stroyir út rím sum øsku;

17 Hann kastar hegling Sín sum breyðmolar; hvør kann standa fyri frosti Hansara!

18 Aftur sendir Hann orð Sítt; tá tiðnar ísurin; Hann letur vind Sín blása; tá renna vøtnini.

19 Hann hevur kunngjørt Jákupi orð Sítt, Ísrael boð Síni og lógir Sínar;

20 tað hevur Hann ikki gjørt við nakra aðra tjóð; lógir Hansara kenna tær ikki. – Halleluja!

Sálmarnir kap. 147 Uppsetan