Sálmarnir kap. 142

1 Songur. Eftir Dávid. Táið hann var í hellinum. Bøn.

2 Við rødd míni rópi eg til HARRAN, við rødd míni biði eg bønliga til HARRAN.

3 Eg helli út sorg mína fyri ásjón Hansara, eg sigi Honum frá neyð míni.

4 Táið andin ørmaktast í mær, kennir tó Tú leið mína; á vegnum, ið eg skal ganga, hava teir lagt snerrur fyri meg.

5 Hygg til høgru og síggj! Ikki ein er, sum kennist við meg, einki skjól er mær eftir; ikki ein er, sum spyr eftir sál míni.

6 Eg rópi til Tín, HARRI; eg sigi: Tú ert skjól mítt, lutur mín í landi teirra, sum liva!

7 Akta eftir rópi mínum, tí eg eri í stórum hjálparloysi! Bjarga mær frá teimum, ið liggja eftir mær, tí teir eru mær ov sterkir!

8 Leið sál mína út úr fangahúsinum, so eg fái lovað navni Tínum! Hini rættvísu skulu savna seg rundan um meg, táið Tú gert væl við meg.

Sálmarnir kap. 142 Uppsetan