Job kap. 33
Uppsetan
Bíbliu útgáva
Tema
ii.
Elihu Rebukes Job
33:1
1
„Men hoyr nú, Job, orð míni, og lurta eftir øllum, ið eg fari at siga!
2
Tú sært, eg havi opnað varrar mínar; longu talar tunga mín í munninum.
3
Ærlig og sannhjartað eru orð míni, og tað, ið eg veit, skulu varrar mínar siga beint fram.
4
Andi Guds hevur skapt meg; andablástur hins Alvalda heldur mær á lívi.
5
Svara mær, um tú kanst! Vápna teg móti mær og stíg fram.
6
Eg eri líki tín fyri Gudi; eisini eg eri virkaður úr leiri.
7
Tær nýtist ikki at ræðast meg, og myndugleiki mín kann ikki níva teg niður.
8
Men nú segði tú, meðan eg var hjástaddur – so ljóðaðu orð tíni, ið eg hoyrdi:
9
„Reinur eri eg og uttan synd, lýtaleysur eri eg og uttan misgerð!
10
Men Gud finnur Sær søk móti mær, roknar meg fyri fígginda Sín;
11
Hann setur føtur mínar í stokkin og heldur vakt yvir øllum leiðum mínum!“
12
– Nei, í hasum hevur tú ikki rætt, tað er svar mítt; tí Gud er størri enn menniskja.
13
Hví trætir tú við Hann? Hann svarar jú ikki so mikið sum eitt orð!
14
Men bæði á ein og annan hátt talar Gud, men ikki verður givið tí gætur.
15
Í dreymi, í náttarsjón, táið fólk liggur í fastasvøvni, táið tey liggja á leguni og blunda,
16
letur Hann upp oyru teirra og innsiglar ávaringina til teirra
17
– fyri at fáa mannin burtur frá gerðum hansara og fyri at gera enda á hugmóði mansins,
18
so sál hansara kann verða bjargað frá grøvini, og lív hansara frá at verða rakt av drepandi spjóti.
19
Menniskjað verður eisini revsað við sjúkalegu og við ófriði samt og javnt, sum nítur í mønu og merg.
20
Breyð býður honum ímóti, og sál hansara stendst við føðina, ið hon elskaði.
21
Hold hansara tærist burtur, so tað sæst ikki longur, og ber liggja bein hansara, sum ikki sóust áður;
22
sál hansara kemur grøvini nær, lív hansara einglum deyðans.
23
Er tá eingil í parti hansara, talsmaður, ein av hinum túsund, ið kunngera menniskjanum røttu leið tess,
24
so tykist Gudi synd í honum, og Hann sigur: „Frels hann frá at søkka í grøvina! Eg havi fingið loysigjald.“
25
Kroppur hansara verður tá hyldligari enn í ungdóminum, hann verður aftur sum á ungdómsdøgum sínum.
26
Hann biður til Gud, og Hann er honum náðigur, hann skoðar við fagnaði ásjón Guds, og Hann gevur menniskjanum aftur rættvísi tess.
27
Hann syngur fyri fólki og sigur: „Eg hevði syndað og gjørt hitt beina bogið; men Hann lønti mær ikki fyri tað!
28
Hann hevur loyst sál mína frá at fara niður í grøvina, og lív mítt sær ljósið við gleði!“
29
– Sært tú, alt hetta ger Gud bæði tvær og tríggjar ferðir við menniskjað,
30
fyri at bjarga sál hansara frá grøvini, so ljós lívsins kann lýsa rundan um hann!
31
Lurta eftir og hoyr meg, Job! Ver tigandi, so eg fái talað!
32
Hevur tú okkurt at siga, so svara mær! Tala – tí eg vildi gjarna givið tær rætt!
33
Men um ikki, so lurta tú eftir mær, ver tigandi, so eg fái lært teg vísdóm!“