Job kap. 24

b. Judgment for the Wicked

24:1-25:1

1 „Hví letur hin Alvaldi aldri revsingartíðir Sínar koma? Og hví fáa tey, sum kenna Hann, ikki dagar Hansara at síggja?

2 Hinir óndu flyta markaskjal; teir ræna fæ og seta tað á beiti.

3 Eslinum hjá faðirleysum fara teir avstað við, og kúgv einkjunnar taka teir í pant.

4 Hini fátæku troka teir út av vegnum; øll ørm í landinum noyðast at krógva seg.

5 Ja, sum villesil í oyðimørkini fara tey út til arbeiði sítt og leita eftir føði; oyðimørkin gevur teimum breyð til børnini.

6 Tey heysta á markini tað, ið kríatúrini eru von at eta, og henta upp tað seinasta í víngarði hins gudleysa.

7 Nakin liggja tey um náttina – uttan klæði, uttan teppi í kuldanum.

8 Skúrirnir av fjøllunum gera tey vát, og av tí at tey einki annað skjól hava, halla tey sær inn at klettinum.

9 Faðirleys verða rivin frá móðurbrósti, og klæði armingans verða tikin í pant.

10 Nakin ganga tey – uttan klæði; svong bera tey bundi.

11 Millum múrar hinna gudleysu persa tey olju; tey traðka vínpersuna – og tysta.

12 Úr býnum hoyrist, hvussu doyggjandi geva seg, og illa særd rópa um hjálp – men Gud gevur ikki slíkum órætti gætur.

13 Aðrir eru fíggindar ljósins; teir kenna ikki vegir ljósins og halda seg ikki á leiðum tess.

14 Fyri lýsing fer manndráparin upp, drepur hin arma og fátæka, og um náttina sníkir tjóvurin seg um.

15 Horkallurin hyggur eftir skýmingini; hann hugsar: „Einki eyga sær meg!“ og hevur fyri andlitinum til at fjala tað.

16 Í myrkrinum bróta teir inn í húsini; men um dagin steingja teir seg inni, ljósinum vilja teir ikki vita av.

17 Tí náttarmyrkrið er teimum øllum morgun; teir eru kunnigir við ræðslur myrkursins,

18 – „Brádliga* tekur streymurin hann við sær; bannlýstur verður arvalutur hansara í landinum; hann sæst ikki longur á vegnum til víngarðarnar.

19 Sum krapi hvørvur í turki og hita, so gloypir deyðaríkið teimum, ið synda.

20 Móðurlívið gloymir hann, og maðkar metta seg av honum; eingin er, sum minnist hann, og órætturin støkkist av sum træið.

21 Soleiðis gongst honum, ið rændi frá hini ófruktbøru, ið ikki føddi, og sum aldri gjørdi einkjuni gott.“

22 – Ja*, men leingi heldur Gud yvirgangskroppunum uppi við mátti Sínum; teir reisast aftur, tóat teir høvdu mist mót um lív.

23 Hann letur teir liva tryggar og styðjar teir; eygu Hansara vakja yvir leiðum teirra.

24 Høgt stíga teir upp, og so verður teimum givin bráð burturferð; teir boygna og doyggja sum øll onnur, verða skornir av sum aks av strái.

25 Er tað ikki so – hvør vil gera meg til lygnara, hvør ger orð míni til einkis!“

Job kap. 24 Uppsetan