Job kap. 30

Uppsetan
Bíbliu útgáva
American Standard Version EN Danska Bíblian DK King James Version EN Victor Danielsen FO
Tema
Ljóst tema Myrkt tema
Skriftstødd
Lítil Miðal Stór
Fleir
Strong's Orð Jesusar í reyðum
1 „Men nú læa teir at mær, teir, ið eru yngri enn eg – og fedrar teirra hevði eg ikki hirt at sett millum seyðahundar mínar!
2 Og hvørja hjálp skuldi eg havt av teimum, teir, ið hava mist alla manndómsmegi!
3 Teir eru tærdir burtur av neyð og svongd, teir gnaga hitt turra land, sum longu í gjár var oyðið og oyðimørk!
4 Teir royta sær salturtir millum runnarnar, og gývilrøtur eru føði teirra!
5 Teir verða riknir burtur frá fólki – fólk rópar eftir teimum sum eftir tjóvum!
6 Í øgiligum gjáum noyðast teir at búgva, í jarðholum og hellum í fjøllunum!
7 Millum runnarnar ýla teir, og undir notunum savnast teir saman
8 – børn av dárum og æruleysum, riknir av landinum við høggi og slagi!
9 – Og nú eri eg vorðin teimum háðkvæði og orðtak!
10 Teir skýggja meg, halda seg langt frá mær, nokta sær ikki at spýta á meg!
11 Teir hava loyst hvørt band av sær og eyðmýkt meg; bokslið hava teir kastað av sær fyri eygum mínum!
12 Høgrumegin meg reisist sáð teirra; teir leggja meg fyri fót og leggja vanlukkuvegir sínar móti mær!
13 Gøtu mína ríva teir upp; teir gera alt, ið teir eru mentir, at forkoma mær – teir, sum sjálvir ongan hjálparmann hava!
14 Teir koma sum inn um stórt lið á múrinum; inn um múrar, ið rapla, koma teir bóltandi.
15 Ræðslur hava vent sær móti mær; sum stormurin jagstra teir tign mína, og lukka mín svann sum skýggj.
16 Sál mín loysist upp í mær; trongdardagar halda mær føstum.
17 Náttin tærir bein míni burtur; aldri blunda gnagandi pínur mínar.
18 Fyri veldigari megi vanskapist hold mítt; tað hongur uttan á mær, sum tað hevði verið kyrtil mín.
19 Hann hevur blakað meg út í skarnið; eg eri vorðin sum mold og øska.
20 Eg rópi til Tín, men Tú svarar mær ikki; eg standi har, og Tú hyggur bert at mær.
21 Grummur ert Tú vorðin við meg; við veldigu hond Tíni søkir Tú at mær.
22 Tú lyftir mær og letur meg fúka avstað í storminum, og Tú letur meg farast í ýli hansara.
23 Tí eg veit, at Tú leiðir meg til deyðan, til bústaðin, har alt livandi savnast.
24 Tó – man ikki hann, ið druknar, rætta út hondina og rópa um hjálp, hann, ið gongur undir!
25 – Havi eg ikki sjálvur grátið um tann, ið hevði harðar dagar! Syrgdi sál mín ikki um hin fátæka!
26 – Eg væntaði mær gott, men ilt kom; eg vónaði ljós, men myrkur kom.
27 Tí kókar innan í mær uttan íhald; trongdardagar eru komnir á meg.
28 Svartur gangi eg um – men ikki brendur av sólini; mitt í samkomuni reisist eg og rópi um hjálp.
29 Eg eri vorðin bróðir sjakalanna og felagi strutsanna.
30 Húð mín er svørt og fellur av; bein míni eru brend av hita.
31 Sitari mín er vorðin til sorg, floyta mín til grát og venan.“
0 vers vald

Trýst á vers fyri at leggja afturat ella taka burtur.

Fyrri kapittul
Næsti kapittul