Job kap. 29

ii. Job’s Second Monologue

29:1-31:40

1 Job helt áfram at flyta røðu sína og segði:

2 „Á, at eg hevði tað sum í fornum tíðum, sum á teimum døgum táið Gud var vernd mín,

3 táið lampa Hansara lýsti yvir høvdi mínum, og eg við ljósi Hansara gekk gjøgnum myrkrið,

4 sum á framkomnu manndómsdøgum mínum, táið vinskapur Guds hvíldi yvir tjaldi mínum,

5 táið hin Alvaldi enn var við mær, og eg hevði børn míni rundan um meg,

6 táið føtur mínir vóðu í róma, og fjallið við hús mítt læt streyma út oljuløkir!

7 Táið eg fór niðan í býportrið og settist í sess mín á torginum,

8 krógvaðu teir ungu seg, táið teir sóu meg, og gráhærdir reistust og vórðu standandi;

9 høvdingar steðgaðu mitt í taluni og løgdu hond á munn;

10 rødd tignarmanna doyði burtur, og tunga teirra varð hangandi føst í gómunum.

11 Ein og hvør, ið hoyrdi um meg, prísaði meg lukkuligan, og hvør tann, ið sá meg, gav mær lovorð.

12 Tí eg bjargaði hinum arma, ið rópti um hjálp, hinum faðirleysa, ið ongan hjálparmann hevði.

13 Tann, ið var undirgangi nær, signaði meg, og hjarta einkjunnar fekk eg at rópa av gleði.

14 Eg klæddi meg í rættferð, og hon klæddi seg í meg; rættur var kappi og krúna mín.

15 Eyga var eg hinum blinda, og fótur var eg hinum lamna.

16 Faðir var eg hinum fátæka, og málevni ókunnumansins granskaði eg.

17 Jakslir hins lógleysa breyt eg og skræddi fongin úr tonnum hansara.

18 – Og so hugsaði eg tá: „Í reiðri mínum skal eg sleppa at doyggja, og mangir í tali sum sandur skulu dagar mínir verða;

19 rót mín skal liggja opin fyri vatni, og náttardøggin skal falla á greinar mínar;

20 heiður mín verður altíð nýggjur, og bogi mín skal yngjast upp aftur í hond míni!“

21 – Mær lurtaðu teir eftir og bíðaðu, vóru tigandi, meðan eg legði ráð.

22 Eingin tók orðið aftur, táið eg hevði talað, og orð míni fullu lívgandi á teir.

23 Eftir mær bíðaðu teir sum eftir regni, ja, opnaðu munnin sum eftir várregni.

24 Táið teir vóru mótfalnir, smíltist eg til teirra, og ljós andlits míns fingu teir ei at svinna.

25 Legði eg lag í at vitja teir, sat eg har sum høvdingi, sat har sum kongur millum hermenn sínar, sum ein, ið uggar tey, ið syrgja.“

Job kap. 29 Uppsetan