Job kap. 15
Uppsetan
Bíbliu útgáva
Tema
c.
The Second Cycle of Debates
15:1-21:34
i.
Eliphaz’s Second Speech
15:1-17:16
1.
Job Does Not Fear God
15:1-35:1
1
Nú tók Elifaz Temanitur til orða og segði:
2
„Man vísmaður svara við kunnskapi, ið er berur vindur, og man hann fylla bróst sítt við stormi!
3
Man hann verja søk sína við orðum, ið einki bata, við talu, ið hann einki vinnur við!
4
Ja, tú brýtur niður gudsótta og forðar bønarhaldi fyri ásjón Guds!
5
Synd tín leggur tær orðini í munnin, og tú talar, sum falskir menn tala.
6
Tín egni muður dómfellir teg, og ikki eg, varrar tínar vitna móti tær.
7
Vart tú føddur fyrstur av øllum menniskjum! Vart tú borin í heim, áðrenn heyggjarnir vóru til!
8
Hevur tú verið áhoyrari í loyniliga ráði Guds og har rivið tær vísdóm til!
9
Hvat veitst tú, sum vit ikki vita! Hvat skilir tú, sum er okkum ókunnigt!
10
Eisini vit hava gamlan okkara millum, gráhærdan, sum enntá er eldri enn faðir tín!
11
Er troyst Guds tær ov lítið, og orð, sum í spakføri er sagt við teg?
12
Hví letur tú hjarta títt ríva teg avstað við sær, og hví vendast eygu tíni við
13
– síðani tú vendir vreiði tíni móti Gudi og letur orð streyma tær av munni?
14
Hvussu kann menniskjað vera reint, tann hava rætt, sum av kvinnu er føddur!
15
Enntá hini heilagu Síni lítur Hann ikki á, og Himlarnir eru ikki reinir í eygum Hansara
16
– hvat tá ein viðurstyggiligur, óndur, maður, ið drekkur órætt sum vatn!
17
Eg skal siga tær eitt, hoyr meg! Tað, ið eg havi sæð, frá tí skal eg siga,
18
tað, ið vísir menn hava kunngjørt og ikki dult, tað, ið teir fingu frá fedrum sínum,
19
teimum, ið eina høvdu fingið landið í ogn – eingin fremmandur ferðaðist teirra millum:
20
Hin gudleysi livir í angist allar dagar sínar, og fá í tali eru árini, ið eru goymd yvirgangskroppinum.
21
Ræðslutónar ljóða fyri oyrum hansara; mitt í friðinum kemur oyðarin á hann.
22
Hann hevur onga vón um at verða bjargaður úr myrkrinum, og hann er ætlaður til at falla fyri svørðinum.
23
Hann reikar um eftir breyði og spyr: „Hvar er tað at finna?“ – Hann veit, at dagur myrkursins stendur til reiðar undir lið hansara.
24
Neyð og trongd ræða hann; tær fáa vald á honum sum kongur, búgvin til bardaga.
25
– Tí hann rætti út hondina móti Gudi og vágaði sær at halda ímóti hinum Alvalda,
26
rann ímóti Honum við stinnum nakka, undir tætta skjaldataki sínum.
27
Hann takti andlit sítt við fiti og savnaði hold á lendar sínar,
28
búði í oyddum býum, í húsum, sum ikki eigur at verða búð í, sum eru ætlað til at liggja avtoftað.
29
– Hann verður ikki ríkur, góðs hansara verður ikki varandi, øks hansara hanga ikki tung móti jørðini.
30
Hann sleppur ikki undan myrkrinum; eldslogi skal turka kvistar hansara, og sjálvur skal hann forganga fyri andanum úr munni Hansara.*
31
Ei líti hann á fáfongd! Tá svíkur hann seg sjálvan; tí fáfongd og einki annað verður løn hansara.
32
Áðrenn dagur hansara kemur, verður tað uppfylt, og grein hansara grønkar ikki;
33
hann verður sum víntræ, ið missir berini, áðrenn tey eru staðin, og sum oljutræ, ið kastar av sær blómurnar.
34
Tí hús hins gudleysa er ófruktbart, og eldur oyðir tjøld teirra, sum taka við mutri;
35
tey eru upp á vegin við vanlukku og føða neyð, móðurlív teirra fostrar svik.“