Job kap. 11

iii. Zophar’s First Speech

11:1-14:22

1. Zophar Rebukes Job

11:1-20:1

1 Nú tók Zofar Na’amatitur til orða og segði:

2 „Skal orðastreymur ikki fáa aftursvar, og skal stórorðaður maður fáa rætt!

3 Skulu stóru orð tíni noyða menn at tiga, skalt tú spotta og ikki verða gjørdur til skammar!

4 Tú sigur: „Røtt er læra mín, og reinur eri eg fyri eygum Hansara!“

5 Men hevði Gud bert viljað talað, latið varrarnar upp móti tær,

6 kunngjørt tær loyndardómar vísdómsins, at Hann eigur vit, og tað tvífalt! Tá skuldi tú komið eftir, at Gud hevur gloymt ein part av misgerð tíni!

7 Hevur tú skattað dýpið í Gudi og nátt at ytsta marki hins Alvalda?

8 Hægri enn himmalin er vísdómur Hansara – hvat kanst tú! – djúpari enn deyðaríkið – hvat veitst tú!

9 Hann er størri í longd enn jørðin og víðari enn havið.

10 Fer Hann fram og setur í fangahús og stevnir til dóms, hvør kann tá forða Honum?

11 Tí Hann, Hann kennir tey følsku, og Hann sær órættin, uttan at Honum nýtist at leita eftir honum

12 – so at heilatómur maður fær vit, og ungt villesil verður føtt til menniskja.

13 Fært tú hjarta títt í rætt skil og breiðir út hendurnar móti Honum,

14 er órættur langt frá hond tíni, og býr ikki misbrot í tjaldi tínum

15 – ja, so skalt tú lýtaleysur kunna lyfta høvdinum og standa fastur og ikki óttast;

16 tú skalt gloyma møði tína, bert minnast hana sum vatn, ið rann framvið;

17 ljósari enn middagurin verður tá lív títt, myrkrið verður tær sum hin ljósi morgun.

18 Tryggur skalt tú vera – tí tú eigur vón; tú hyggur rundan um teg og fert tryggur til hvíldar;

19 tú liggur, og eingin ræðir teg, og mong skulu royna at gera seg vælkend við teg.

20 – Men eygu hinna gudleysu tærast burtur, tey hava einki skjól meir, og einasta vón teirra er – at geva upp andan!“

Job kap. 11 Uppsetan