Ezekiel kap. 33
Uppsetan
Bíbliu útgáva
Tema
2.
Prophecies of Restoration
33:1-48:35
a.
Ezekiel's the Watchman for Israel
33:1-20:1
1
Orð HARRANS kom til mín; Hann segði:
2
Menniskjasonur! Tala við landsmenn tínar og sig við teir: Táið Eg lati svørð koma yvir land, og fólkið í landinum tekur mann úr flokki sínum og setur sær hann til vaktara,
3
og hann sær svørðið koma yvir landið og blæsur í lúður og ávarar fólkið,
4
men tann, ið hoyrir lúðrarljóðið, tekur ikki við ávaring, og svørðið so kemur og rívur hann burt – tá skal blóð hansara koma yvir hansara egna høvd.
5
Hann hoyrdi lúðrarljóðið, men tók ikki við ávaring – blóð hansara skal koma yvir hann sjálvan; men hevði hann tikið við ávaring, hevði hann bjargað lívinum.
6
Men táið vaktarin sær svørðið koma og blæsur ikki í lúður – og fólkið so ikki verður ávarað – og svørðið kemur og rívur burt ein teirra, tá verður hann víst rivin burt fyri misgerð sína, men blóð hansara skal Eg krevja av hond vaktarans.
7
– Teg, menniskjasonur, havi Eg sett húsi Ísraels til vaktara, og táið tú hoyrir orð av munni Mínum, skalt tú ávara tey frá Mær.
8
Táið Eg sigi við hin gudleysa: „Tú gudleysi, tú skalt vissuliga doyggja!“ og tú ikki talar og ávarar hin gudleysa um atburð hansara, so skal hann – hin gudleysi – doyggja fyri misgerð sína, men blóð hansara skal Eg krevja av hond tíni.
9
Men táið tú hevur ávarað hin gudleysa um atburð hansara, at hann má venda við frá honum, men hann vendir ikki við frá atburði sínum, so skal hann doyggja fyri misgerð sína, men tú hevur bjargað sál tíni.
10
Tú, menniskjasonur! Sig við hús Ísraels: Tit siga: „Misbrot okkara og syndir okkara níva á okkum; tey gera, at vit følna burtur; hvussu kunnu vit tá liva!“
11
Sig við tey: So satt sum Eg livi – sigur Harrin HARRIN – havi Eg ikki gleði av, at hin gudleysi doyr, men av, at hin gudleysi vendir við frá atburði sínum og livir! Vendið við, vendið við av óndu leiðum tykkara! Hví vilja tit doyggja, hús Ísraels?
12
Tú menniskjasonur! Sig við landsmenn tínar: Rættvísi hins rættvísa skal ikki frelsa hann, tann dag hann syndar, og gudloysi hins gudleysa skal ikki fella hann, tann dag hann vendir við frá gudloysi sínum – líka lítið sum hin rættvísi skal kunna liva av rættvísi síni, tann dag hann syndar.
13
Táið Eg sigi um hin rættvísa: „Hann skal vissuliga liva!“ og hann tá dúvar upp á rættvísi sína og ger órætt, so skal eingin av rættvísigerðum hansara verða honum tilroknað, nei, fyri órættin, ið hann hevur gjørt, skal hann doyggja.
14
Og táið Eg sigi við hin gudleysa: „Tú skalt vissuliga doyggja!“ og hann tá vendir við frá synd síni og ger rætt og rættvísi,
15
so at hann, hin gudleysi, letur pant aftur, endurgeldur tað, ið hann hevur rænt, gongur eftir boðum lívsins, so hann ger ikki órætt, tá skal hann vissuliga liva, hann skal ikki doyggja.
16
Eingin av syndunum, ið hann hevur gjørt, skal verða honum tilroknað; rætt og rættvísi hevur hann gjørt, hann skal vissuliga liva.
17
Og so siga landsmenn tínir: „Atburður HARRANS er ikki rættur!“ Men tað er atburður teirra, ið ikki er rættur!
18
Táið hin rættvísi vendir sær frá rættvísi síni og ger órætt, skal hann doyggja.
19
Og táið hin gudleysi vendir við frá gudloysi sínum og ger rætt og rættvísi, skal hann liva.
20
Og tó siga tit: „Atburður HARRANS er ikki rættur!“ – Eg skal døma tykkum, hvønn eftir atburði hansara, hús Ísraels.
b.
Word of Jerusalem’s Fall
33:21-1
21
Tólvta árið eftir at vit vóru herleidd, tann fimta í tíggjunda mánaði, kom til mín ein, sum flýddur var úr Jerusalem, og segði: „Staðurin er tikin!“
22
Men hond HARRANS var komin yvir meg um kvøldið, áðrenn hesin, sum flýddur var, kom, og Hann læt upp munn mín, áðrenn hann kom til mín um morgunin; muður mín varð upplatin, so at eg var ikki málleysur longur.
23
Orð HARRANS kom til mín; Hann segði:
24
Menniskjasonur! Teir, sum búgva millum toftirnar har í Ísraelslandi, siga: „Ábraham var ikki meir enn ein, og hann fekk landið at eiga; vit eru nógvir – vit hava fingið landið í ogn!“
25
Sig tí við teir: So sigur Harrin HARRIN: Tit eta kjøt við blóðinum í, lyfta eygunum til avgudar tykkara og úthella blóð – og so skuldu tit fingið landið at átt!
26
Tit líta á svørð tykkara, tit gera tað, ið viðurstyggiligt er, og gera konurnar óreinar hvør hjá øðrum – og so skuldu tit fingið landið at átt!
27
So skalt tú siga við teir: So sigur Harrin HARRIN: So satt sum Eg livi – teir, ið búgva millum toftirnar, skulu vissuliga falla fyri svørði; tann, ið á markini er, gevi Eg hinum villu dýrunum til føði, og teir, sum í fjallaborgunum og hellunum eru, skulu doyggja av pest.
28
Eg skal gera landið oyðið og tómt, og úti skal vera við stolta veldi tess; fjøll Ísraels skulu liggja oyðin – eingin skal ganga um tey.
29
– Og tey skulu sanna, at Eg eri HARRIN, táið Eg geri landið oyðið og tómt – aftur fyri alt tað viðurstyggiliga, ið tey hava gjørt.
30
Men tú, menniskjasonur! Landsmenn tínir tosa um teg undir veggjunum og í húsdurunum og siga hvør við annan: „Komið og hoyrið, hvat tað er fyri orð, ið út gongur frá HARRANUM!“
31
So koma teir til tín í stórum flokkum og seta seg framman fyri teg – sum fólk Mítt – og hoyra orð tíni; men teir gera ikki eftir teimum, nei, tað, ið teimum líkar, gera teir, og eftir vinningi tráar hjarta teirra!
32
Og tú – tú ert teimum sum ein, ið hevur gott mál og spælir væl og kvøður kærleiksvísu – teir hoyra víst orð tíni, men teir gera ikki eftir teimum.
33
Men táið tað kemur – ja, og tað kemur! – skulu teir sanna, at profetur hevur verið millum teirra!