førleiki
595 versir um "førleiki"
Versir
Síða 5 av 12Sálmarnir 16:1 Sálmarnir
Songur. Eftir Dávid. Varðveit meg, Gud, tí eg søki mær skjól hjá Tær!
Sálmarnir 16:2 Sálmarnir
Eg sigi við HARRAN: „Tú ert Harri mín, eg havi einki gott uttan Teg.
Sálmarnir 16:3 Sálmarnir
Hini heilagu, sum í landinum eru, tey eru hini dýru, sum eg havi alla gleði mína í.“
Sálmarnir 16:4 Sálmarnir
Mangar sorgir ráma tey, ið velja sær aðrar*; eg ofri ikki drykkjuoffur teirra av blóði og taki ikki nøvn teirra á varrarnar.
Sálmarnir 16:5 Sálmarnir
HARRIN er parturin, ið mær lutaðist, Hann er bikar mítt; Tú heldur luti mínum uppi.
Sálmarnir 16:6 Sálmarnir
Mær lutaðist lívsælur partur, ja, arvur, sum líkar mær væl!
Sálmarnir 16:7 Sálmarnir
Eg skal lova HARRANUM, sum var ráðgevari mín – líka um náttina minna nýru míni meg um tað!
Sálmarnir 16:8 Sálmarnir
Eg havi altíð HARRAN fyri eyga; Hann er við høgru lið Mína, Eg vikist ikki!
Sálmarnir 16:9 Sálmarnir
Tí gleðist hjarta Mítt, æra Mín rópar av frøi; um tað so er hold Mítt, skal tað búgva trygt.
Sálmarnir 16:10 Sálmarnir
Tí Tú skalt ikki geva deyðaríkinum sál Mína, Tú skalt ikki lata hin Heilaga Tín síggja rot.
Sálmarnir 16:11 Sálmarnir
Tú kunngert Mær veg lívsins; fyri ásjón Tíni er gleðin fullkomin, lívsæla er við høgru hond Tína í allar ævir.
Sálmarnir 17:1 Sálmarnir
Bøn. Eftir Dávid. HARRI, hoyr rættvíst málevni, lurta eftir sorgarrópi mínum, læn bøn míni oyra – hon kemur ikki av følskum vørrum!
Sálmarnir 17:2 Sálmarnir
Lat rætt mín koma frá ásjón Tíni, lat eygu Tíni skoða tað, ið rætt er!
Sálmarnir 17:3 Sálmarnir
Tú hevur roynt hjarta mítt, vitjað tað um náttina, Tú hevur rannsakað meg – Tú fanst einki; muður mín víkur ikki frá tonkum mínum!
Sálmarnir 17:4 Sálmarnir
Hvat so menniskjuni gera, havi eg, eftir orði varra Tína, varðað meg fyri leið yvirgangsmansins.
Sálmarnir 17:5 Sálmarnir
Stig míni hildu fast við fótaspor Tíni, føtur mínir óku ikki.
Sálmarnir 17:6 Sálmarnir
So rópi eg nú til Tín, tí Tú, Gud, skalt svara mær! Boygg oyrað til mín, hoyr orð míni!
Sálmarnir 17:7 Sálmarnir
Vís undurfullu náði Tína, Tú, sum við høgru hond Tíni frelsir tey, ið søkja sær skjól hjá Tær, frá fíggindum teirra!
Sálmarnir 17:8 Sálmarnir
Varðveit meg sum eygnastein Tín, fjal meg í veingjaskugga Tínum
Sálmarnir 17:9 Sálmarnir
– fyri hinum gudleysu, ið ætla at oyða meg, glúpsku fíggindum mínum, ið kringseta meg!
Sálmarnir 17:10 Sálmarnir
Teir steingja hjarta sítt við fiti, við munninum tala teir stór orð.
Sálmarnir 17:11 Sálmarnir
Nú eru teir rundan um meg, hvar vit so fara; teir miða eftir mær fyri at fella meg til jarðar;
Sálmarnir 17:12 Sálmarnir
ja, hesin er líkur leyvu, ið stundar eftir at skræða sundur, ungari leyvu, ið liggur og lúrir!
Sálmarnir 17:13 Sálmarnir
Reis Teg, HARRI, far ímóti honum, slá hann til jarðar, bjarga við svørði Tínum sál míni frá hinum gudleysa,
Sálmarnir 17:14 Sálmarnir
frá menniskjunum, HARRI, við hond Tíni, frá menniskjum heimsins, sum hava lut sín í lívinum, og hvørja búk Tú fyllir við skattum Tínum, sum hava nógvar synir og lata yvirflóð sína eftir til børnini!
Sálmarnir 17:15 Sálmarnir
– Men eg skal í rættvísi skoða ásjón Tína; eg skal, táið eg vakni, mettast av at síggja Teg!
Sálmarnir 18:1 Sálmarnir
Til songmeistaran. Eftir tænara HARRANS Dávid. Hann sang HARRANUM henda song, tann dag HARRIN hevði bjargað honum úr hondum alra fígginda hansara og Sauls.
Sálmarnir 18:2 Sálmarnir
Hann sang:
Sálmarnir 18:3 Sálmarnir
HARRIN er klettur mín, skansi mín, frelsari mín; Gud mín er klettur mín, sum eg søki mær skjól hjá, skjøldur mín, frelsuhorn mítt, borg mín!
Sálmarnir 18:4 Sálmarnir
Eg ákalli HARRAN, hin hálovaða, og verði frelstur frá fíggindum mínum!
Sálmarnir 18:5 Sálmarnir
Tog deyðans vóru um meg, streymar oyðingarinnar ræddu meg.
Sálmarnir 18:6 Sálmarnir
Tog deyðaríkisins vóru rubbað um meg, í snerrum deyðans varð eg fastur.
Sálmarnir 18:7 Sálmarnir
Men í neyð míni ákallaði eg HARRAN og rópti til Gud mín; Hann hoyrdi í templi Sínum rødd mína, og róp mítt náddi til Hansara, kom fyri oyru Hansara.
Sálmarnir 18:8 Sálmarnir
Tá nøtraði jørðin og skalv, grundvøllir fjallanna ristust, teir skakaðust – tí vreiði Hansara tendraðist.
Sálmarnir 18:9 Sálmarnir
Roykur gekk út úr nøs Hansara, oyðandi eldur úr munni Hansara, gløður brendu út úr Honum.
Sálmarnir 18:10 Sálmarnir
Hann lækkaði Himmalin og kom niður, myrkur var undir fótum Hansara;
Sálmarnir 18:11 Sálmarnir
borin av kerúbum fleyg Hann, streyk fram á veingjum vindsins;
Sálmarnir 18:12 Sálmarnir
myrkur setti Hann rundan um Seg sum bústað, myrk vøtn, tjúkk skýggj.
Sálmarnir 18:13 Sálmarnir
Úr ljómanum fyri andliti Hansara fóru skýggj Hansara fram, heglingur og eldsgløður.
Sálmarnir 18:14 Sálmarnir
HARRIN tornaði av himli, hin Hægsti læt rødd Sína ljóða – hegling og eldsgløður.
Sálmarnir 18:15 Sálmarnir
Hann skeyt pílar Sínar og spjaddi teir,* snarljós í mongd og loypti ræðslu á teir.
Sálmarnir 18:16 Sálmarnir
Tá kom botnur vatnanna undan, grundvøllir jarðarinnar lógu berir – fyri hóttan Tíni, HARRI, fyri vreiðiblástri Tínum.
Sálmarnir 18:17 Sálmarnir
Hann rætti hondina av hæddini og tók meg, dró meg upp úr hinum stóru vøtnum,
Sálmarnir 18:18 Sálmarnir
bjargaði mær undan sterka fígginda mínum og undan teimum, ið hataðu meg – teir vóru mær ov sterkir.
Sálmarnir 18:19 Sálmarnir
Teir lupu á meg vanlukkudag mín, men HARRIN styðjaði meg.
Sálmarnir 18:20 Sálmarnir
Hann leiddi meg út, hagar sum rúmt var, Hann frelsti meg, tí Hann hevði yndi til mín.
Sálmarnir 18:21 Sálmarnir
HARRIN gjørdi við meg eftir rættvísi míni, Hann lønti mær, aftur fyri at hendur mínar vóru reinar.
Sálmarnir 18:22 Sálmarnir
Tí eg helt meg til vegir HARRANS og fall ikki í óndskapi frá Gudi mínum;
Sálmarnir 18:23 Sálmarnir
øll boð Hansara hevði eg fyri eyga, lóg Hansara læt eg ikki víkja frá mær;
Sálmarnir 18:24 Sálmarnir
ólastandi var eg fyri Honum og varðaði meg væl fyri synd míni.