Rómverjabrævið kap. 10
Uppsetan
Bíbliu útgáva
Tema
b.
Israel in the Present
10:1-21:1
1
Brøður! Hjartans ynski mítt og bøn mín til Gud fyri teimum er, at tey skulu verða frelst.
2
Tí eg gevi teimum tann vitnisburð, at tey hava íðinskap fyri Gud – men ikki við skili.
3
Tey kenna ikki rættvísi Guds og royna at fáa í lag sína egnu rættvísi; tí hava tey ikki boygt seg undir rættvísi Guds.
4
Tí Kristus er endi lógarinnar, hvørjum tí til rættvísi, sum trýr.
5
Móses skrivar jú um rættvísina av lógini: „Tað menniskja, sum hetta ger, skal liva við tí.“
6
Men rættvísin, ið er av trúgv, sigur so: „Sig ikki í hjarta tínum: „Hvør skal fara upp til Himmals?““ – tað er, at fáa Kristus niður –
7
„ella: „Hvør skal fara niður í avgrundina?““ – tað er, at fáa Kristus upp frá hinum deyðu.
8
Hvat sigur hon tá? – „Orðið er tær nær, í munni tínum og hjarta tínum“ – tað er orðið um trúnna, tað, sum vit prædika.
9
Tí um tú við munninum játtar Jesus sum Harra og trýrt í hjartanum, at Gud reisti Hann upp frá hinum deyðu, so skalt tú verða frelstur.
10
Tí við hjartanum trýr ein – til rættvísi; og við munninum játtar ein – til frelsu.
11
Skriftin sigur jú: „Eingin, ið trýr á Hann, skal verða til skammar.“
12
Eingin munur er á Jøda og Grikka; hin sami er jú Harri alra og nóg ríkur fyri øll tey, sum kalla á Hann.
13
Tí „hvør tann, ið kallar á navn Harrans, skal verða frelstur.“
14
Hvussu skulu tey nú kalla á tann, ið tey ikki eru komin til trúgv á! Hvussu skulu tey trúgva á tann, ið tey ikki hava hoyrt um! Hvussu skulu tey hoyra, uttan onkur er, sum prædikar!
15
Og hvussu skulu teir prædika, uttan teir verða sendir! – sum skrivað er: „Hvussu yndisligir eru ikki føtur teirra, ið bera fram góðan boðskap!“
16
Men ikki øll vóru evangeliinum lýðin. Esaias sigur jú: „Harri, hvør trúði tí, sum hann hoyrdi frá okkum!“
17
So kemur tá trúgvin av tí, sum prædikað verður; og tað, sum prædikað verður, kemur við orði Kristusar.
18
Eg spyrji tá: Hava tey ikki hoyrt? Jú, vissuliga: „Um alla jørðina er rødd teirra gingin út, og til enda jarðarríkis orð teirra.“
19
Og eg spyrji: Hevur Ísrael ikki skilt tað? – Fyrst sigur Móses: „Eg skal vekja øvund tykkara móti tjóð, ið er ikki tjóð; móti tjóð við ongum viti skal Eg vekja vreiði tykkara.“
20
Og Esaias vágar sær at siga: „Eg varð funnin av teimum, ið ikki søktu Meg; Eg varð teimum opinberur, sum ikki spurdu eftir Mær.“
21
Men við Ísrael sigur hann: „Allan dagin rætti Eg út hendurnar móti ólýdnari, treiskari tjóð.“