at vera samkyndur

Dómararnir 19:12 Dómararnir

Men harri hansara svaraði: „Vit skulu ikki fara inn í bý, sum fremmandir eiga, og sum ikki tilhoyrir Ísraelsmonnum; nei, vit skulu fara longur, til Gibea.“

2

Dómararnir 19:13 Dómararnir

Og hann segði við tænara sín: „Kom, lat okkum royna at náa ein av hinum býunum og gista í Gibea ella Rama!“

2

Dómararnir 19:14 Dómararnir

Teir fóru so longur; og táið sólin gekk undir, vóru teir tætt við Gibea í Benjamin.

2

Dómararnir 19:15 Dómararnir

So hildu teir av vegnum, til at fara inn í Gibea og gista har. Táið hann var komin inn í býin, varð hann verandi á torginum; tí har var eingin, sum beyð teimum inn hjá sær at gista.

2

Dómararnir 19:16 Dómararnir

Men táið út leið á kvøldið, kom ein gamal maður heim frá arbeiði sínum á markini; maðurin var av Efra’imsfjøllum og búði sum fremmandur í Gibea; men fólkið har á staðnum vóru Benjaminitar.

2

Dómararnir 19:17 Dómararnir

Táið hann nú hugdi upp, fekk hann at síggja henda ferðamannin á torgi staðarins. Tá segði hin gamli maðurin: „Hvar ætlar tú tær, og hvaðani kemur tú?“

2

Hann svaraði: „Vit eru á ferð úr Betlehem í Juda og skulu langt inn í Efra’imsfjøll; har hoyri eg heima; eg havi verið í Betlehem í Juda og eri nú á veg til hús* HARRANS, men eingin er, sum býður mær inn hjá sær,

2

Dómararnir 19:19 Dómararnir

hóast eg havi bæði hálm og fóður til esil okkara og breyð og vín til mín sjálvs, til tænastukvinnu tína og til drong tænara tíns – okkum fattast einki!“

2

Dómararnir 19:20 Dómararnir

Tá segði hin gamli maðurin: „Ver vælkomin! Lat bert meg hugsa um alt, ið tær tørvar! Men á torginum mást tú ikki verða í nátt!“

2

Dómararnir 19:21 Dómararnir

So fylgdi hann honum til hús hjá sær og gav eslunum, og táið tey høvdu vaskað sær um føturnar, ótu og drukku tey.

2

Dómararnir 19:22 Dómararnir

Meðan tey nú gjørdu sær til góða, komu menninir í býnum – gudleys menniskju, sum teir vóru – og kringsettu húsið; teir bankaðu hart á dyrnar og róptu á hin gamla mannin, ið húsið átti: „Lat mannin, ið til tín er komin, koma út higar, so vit kunnu fáa vilja okkara við honum!“

2

Dómararnir 19:23 Dómararnir

Men maðurin, ið húsið átti, fór út til teirra og segði við teir: „Nei, brøður mínir! Gerið ikki slíka illgerð! Við tað at hesin maður nú er komin inn hjá mær, mugu tit ikki bera tykkum so skammiliga at!

2

Dómararnir 19:24 Dómararnir

Hyggið, her er dóttir mín, sum er moyggj, og hjákona hansara! Latið meg leiða tær higar út, so kunnu tit neyðtaka tær og gera við tær, sum tit vilja! Men við henda mann mugu tit ikki bera tykkum so skammiliga at!“

2

Dómararnir 19:25 Dómararnir

Men menninir vildu ikki lurta eftir honum. Tá tók maðurin hjákonu sína og leiddi hana út á gøtuna til teirra, og teir lógu hjá henni og fóru illa við henni alla náttina líka til um morgunin; ikki fyrrenn lýsti, sleptu teir henni.

2

Dómararnir 19:26 Dómararnir

Í lýsingini kom kvinnan og fall niður fyri húsdurum mansins, har sum harri hennara var; har varð hon liggjandi, inntil ljóst var.

2

Dómararnir 19:27 Dómararnir

Táið nú harri hennara fór upp um morgunin og læt húsdyrnar upp og gjørdi seg til at fara avstað, lá kvinnan, hjákona hansara, fyri húsdurunum við hondunum á gáttini.

2

Dómararnir 19:28 Dómararnir

Hann segði tá við hana: „Reis teg og lat okkum sleppa okkum avstað!“ Men hann fekk einki svar. So lyfti hann hana upp á eslið og fór heim til sín sjálvs.

2

Dómararnir 19:29 Dómararnir

Men táið hann kom heim, tók hann knív, tók hjákonu sína, skar hana sundur í tólv partar, lið fyri lið, og sendi stykkini um í øllum Ísraelslandi.

2

Dómararnir 19:30 Dómararnir

Og hvør tann, ið hetta sá, segði: „Slíkt hevur ikki hent, og slíkt er ikki sætt, líka frá tí degi Ísraelsmenn fóru út av Egyptalandi og til henda dag! Hugsið um hetta, leggið ráð, og sigið, hvat tit halda!“

2

Fyrra Kongabók 15:12 Fyrra Kongabók

Hann rak mansskøkjurnar av landinum og fekk burtur allar avgudarnar, ið fedrar hansara høvdu gjørt.

2

Esaias 56:3 Esaias

Hin fremmandi, ið heldur seg til HARRAN, má ikki siga: „HARRIN fer vist at skilja meg frá fólki Sínum!“ Og geldingurin má ikki siga: „Eg eri følnað træ!“

2

Esaias 56:4 Esaias

Tí so sigur HARRIN: Geldingunum, ið vilja halda sabbatar Mínar, velja tað, ið Mær líkar, og halda fast við sáttmála Mín,

2

Esaias 56:5 Esaias

teimum skal Eg í húsi Mínum og innan fyri múrar Mínar geva minni og navn, sum er betri enn synir og døtur – Eg skal geva teimum ævigt navn, sum ikki skal verða útstrikað.

2

Ezekiel 16:49 Ezekiel

Hetta var misbrot Sodoma, systur tínar: Hugmóð; ov mikið av breyði og tryggan frið høvdu hon og døtur hennara; men hinum arma og fátæka rætti hon ikki hondina;

2

Ezekiel 16:50 Ezekiel

tær vórðu hástórar og gjørdu tað, ið viðurstyggiligt var fyri ásjón Míni, og Eg beindi tær burt, táið Eg sá tað.

2

Matteus 19:1 Matteus

Táið Jesus hevði endað hesa talu, fór Hann úr Galilea og kom til landið hinumegin Jordan, sum hoyrir til Judea.

2

Matteus 19:2 Matteus

Og nógv fólk fylgdi Honum, og Hann grøddi tey har.

2

Matteus 19:3 Matteus

Tá komu Fariseararnir til Hansara, freistaðu Hann og søgdu: „Er loyviligt at skilja seg frá konu síni av eini og hvørji grund?“

2

Matteus 19:4 Matteus

Hann svaraði: „Hava tit ikki lisið, at Skaparin av fyrstum gjørdi tey til mann og kvinnu

2

Matteus 19:5 Matteus

og segði: „Tí skal maðurin fara frá faðir og móður og halda seg til konu sína, og tey bæði skulu verða eitt hold!“

2

Matteus 19:6 Matteus

So eru tey ikki longur tvey, men eitt hold. Tað, sum tí Gud hevur bundið saman, má menniskja ikki skilja sundur.“

2

Matteus 19:7 Matteus

Tá søgdu teir við Hann: „Hví beyð tá Móses at geva skilnaðarbræv og skiljast frá henni?“

2

Matteus 19:8 Matteus

Hann svaraði teimum: „Tí hjørtu tykkara eru so hørð, gav Móses tykkum loyvi at skiljast frá konum tykkara; men av fyrstum hevur ikki verið so.

2

Matteus 19:9 Matteus

Og Eg sigi tykkum, at tann, ið skilst frá konu síni, táið tað ikki er fyri hor, og giftist við aðrari, drívur hor; og tann, ið giftist við fráskildari kvinnu, drívur hor.“

2

Matteus 19:10 Matteus

Lærisveinar Hansara søgdu við Hann: „Eru viðurskiftini so millum mann og konu, tá er ikki ráðiligt at giftast!“

2

Matteus 19:11 Matteus

Hann svaraði teimum: „Ikki øll fata hetta orð, nei, bert tey, sum tað er givið.

2

Matteus 19:12 Matteus

Tí geldingar eru, sum eru føddir so úr móðurlívi; geldingar eru, sum eru geldir av menniskjum; og geldingar eru, sum hava gelt seg sjálvar fyri Himmiríkis ríkis skuld. Tann, ið kann fata hetta orð, hann fati tað!“

2

Matteus 19:13 Matteus

Tá vórðu smá børn førd til Hansara, fyri at Hann skuldi leggja hendurnar á tey og biðja; men lærisveinarnir høvdu at teimum.

2

Matteus 19:14 Matteus

Tá segði Jesus: „Latið hini smáu børn koma, forðið teimum ikki at koma til Mín! Tí ríki Himmiríkis hoyrir slíkum til.“

2

Matteus 19:15 Matteus

So legði Hann hendurnar á tey og fór haðani.

2

Matteus 19:16 Matteus

Tá kom ein til Hansara og segði: „Meistari! Hvat gott skal eg gera fyri at fáa ævigt lív?“

2

Matteus 19:17 Matteus

Hann segði við hann: „Hví spyrt tú Meg um hitt góða? Bert ein er, sum er góður. Men vilt tú ganga inn til lívið, so halt boðini!“

2

Matteus 19:18 Matteus

Hann spurdi: „Hvørji?“ Jesus svaraði: „„Tú mást ikki drepa; tú mást ikki dríva hor; tú mást ikki stjala; tú mást ikki bera rangan vitnisburð“;

2

Matteus 19:19 Matteus

„ær faðir tín og móður tína!“ og: „Tú skalt elska næsta tín sum teg sjálvan.““

2

Matteus 19:20 Matteus

Hin ungi maðurin segði við Hann: „Alt hetta havi eg hildið; hvat fattast mær enn?“

2

Matteus 19:21 Matteus

Jesus svaraði honum: „Vilt tú vera fullkomin, so far og sel tað, ið tú eigur, og gev fátækum tað! Tá skalt tú eiga skatt í Himli; kom so og fylg Mær!“

2

Matteus 19:22 Matteus

Men táið hin ungi maðurin hoyrdi hetta, fór hann tungur avstað; tí hann var ógvuliga ríkur.

2

Matteus 19:23 Matteus

Tá segði Jesus við lærisveinar Sínar: „Sanniliga, sigi Eg tykkum: Torført er ríkum at koma inn í ríki Himmiríkis.

2

Matteus 19:24 Matteus

Ja, Eg sigi tykkum: Lættari er kameli at fara gjøgnum nálareyga, enn ríkum at fara inn í ríki Guds!“

2

Matteus 19:25 Matteus

Táið lærisveinarnir hoyrdu hetta, vórðu teir ógvuliga slignir av ótta og søgdu: „Hvør kann tá verða frelstur!“

2