at vera ein pílagrímur

Fyrsta Mósebók 1:1 Fyrsta Mósebók

Í upphavi skapti Gud himmal og jørð.

2

Fyrsta Mósebók 1:2 Fyrsta Mósebók

Jørðin var oyðin og tóm, myrkur var yvir djúpinum, og Andi Guds sveimaði yvir vøtnunum.

2

Fyrsta Mósebók 1:3 Fyrsta Mósebók

Gud segði: „Verði ljós!“ Og ljós varð.

2

Fyrsta Mósebók 1:4 Fyrsta Mósebók

Gud sá, at ljósið var gott; og Gud skilti ljósið frá myrkrinum.

2

Fyrsta Mósebók 1:5 Fyrsta Mósebók

Gud kallaði ljósið dag, og myrkrið kallaði Hann nátt. Og kvøld varð, og morgun varð, fyrsta dag.

2

Fyrsta Mósebók 1:6 Fyrsta Mósebók

So segði Gud: „Eitt hvølv skal verða mitt í vøtnunum til at skilja vatn frá vatni.“

2

Fyrsta Mósebók 1:7 Fyrsta Mósebók

Gud gjørdi tá hvølvið og skilti vatnið undir hvølvinum frá vatninum yvir hvølvinum. Og so varð.

2

Fyrsta Mósebók 1:8 Fyrsta Mósebók

Gud kallaði hvølvið himmal. Og kvøld varð, og morgun varð, annan dag.

2

Fyrsta Mósebók 1:9 Fyrsta Mósebók

So segði Gud: „Vatnið undir himli skal savna seg saman á einum staði, so at turrlendið kemur undan.“ Og so varð.

2

Fyrsta Mósebók 1:10 Fyrsta Mósebók

Gud kallaði turrlendið jørð, og vatnið, sum hevði savnað seg saman, kallaði Hann sjógv. Og Gud sá, at tað var gott.

2

Fyrsta Mósebók 1:11 Fyrsta Mósebók

So segði Gud: „Jørðin skal bera gras, urtir, sum geva fræ, og frukttrø, sum bera frukt við frænum í, hvørt eftir sínum slagi, á jørðini.“ Og so varð;

2

Fyrsta Mósebók 1:12 Fyrsta Mósebók

jørðin bar gras, urtir, sum góvu fræ, hvør eftir sínum slagi, og trø, sum bóru frukt við frænum í, hvørt eftir sínum slagi. Og Gud sá, at tað var gott.

2

Fyrsta Mósebók 1:13 Fyrsta Mósebók

Og kvøld varð, og morgun varð, triðja dag.

2

Fyrsta Mósebók 1:14 Fyrsta Mósebók

So segði Gud: „Ljós skulu verða á himmalhvølvinum til at skilja dag frá nátt; tey skulu vera til tekin og til at áseta tíðir, dagar og ár;

2

Fyrsta Mósebók 1:15 Fyrsta Mósebók

og tey skulu vera til ljós á himmalhvølvinum, at lýsa á jørðini.“ Og so varð;

2

Fyrsta Mósebók 1:16 Fyrsta Mósebók

Gud gjørdi tey bæði stóru ljósini, hitt størra til at ráða um dagin, hitt minna til at ráða um náttina, og stjørnurnar.

2

Fyrsta Mósebók 1:17 Fyrsta Mósebók

Gud setti tey á himmalhvølvið at lýsa á jørðini,

2

Fyrsta Mósebók 1:18 Fyrsta Mósebók

at ráða yvir deginum og náttini og skilja ljósið frá myrkrinum. Og Gud sá, at tað var gott.

2

Fyrsta Mósebók 1:19 Fyrsta Mósebók

Og kvøld varð, og morgun varð, fjórða dag.

2

Fyrsta Mósebók 1:20 Fyrsta Mósebók

So segði Gud: „Vatnið skal verða fult av livandi skapningum, og fuglar skulu flúgva yvir jørðini, undir himmalhvølvinum.“ Og so varð;

2

Fyrsta Mósebók 1:21 Fyrsta Mósebók

Gud skapti tey stóru sjódýrini og alla ta nøgd av livandi skapningum, sum sjógvurin er fullur av, hvørt eftir tess slagi, eisini allar fuglar við veingjum, hvønn eftir hansara slagi. Og Gud sá, at tað var gott.

2

Fyrsta Mósebók 1:22 Fyrsta Mósebók

Gud signaði tey og segði: „Nørist og vaksið í tali, fyllið vatnið í sjónum, og fuglurin nørist á jørðini!“

2

Fyrsta Mósebók 1:23 Fyrsta Mósebók

Og kvøld varð, og morgun varð, fimta dag.

2

Fyrsta Mósebók 1:24 Fyrsta Mósebók

So segði Gud: „Jørðin skal lata koma fram livandi skapningar, hvønn eftir hansara slagi, fæ, skriðdýr og vill dýr – hvørt eftir tess slagi.“ Og so varð;

2

Fyrsta Mósebók 1:25 Fyrsta Mósebók

Gud gjørdi tey villu dýrini, hvørt eftir tess slagi, fæið eftir tess slagi, og øll skriðdýrini á jørðini, hvørt eftir tess slagi. Og Gud sá, at tað var gott.

2

Fyrsta Mósebók 1:26 Fyrsta Mósebók

So segði Gud: „Latið Okkum gera menniskju í bílæti Okkara, til at vera Okkum lík! Hon skal ráða yvir fiskunum í sjónum og fuglunum undir himli, yvir fænum og yvir allari jørðini og øllum skriðdýrum, ið á jørðini skríða.“

2

Fyrsta Mósebók 1:27 Fyrsta Mósebók

So skapti Gud menniskjuna* í bílæti Sínum; í bílæti Guds skapti Hann hana; sum mann og kvinnu skapti Hann tey.

2

Fyrsta Mósebók 1:28 Fyrsta Mósebók

Og Gud signaði tey. Gud segði við tey: „Nørist, vaksið í tali, fyllið jørðina og gerið tykkum til harrar hennara, ráðið yvir fiskunum í sjónum, fuglunum undir himli, og yvir hvørjum dýri, ið á jørðini rørist!“

2

Fyrsta Mósebók 1:29 Fyrsta Mósebók

Framvegis segði Gud: „Eg gevi tykkum allar urtir á allari jørðini, sum bera fræ, og øll trø, sum bera frukt við frænum í; hetta skulu tit hava til føði.

2

Fyrsta Mósebók 1:30 Fyrsta Mósebók

Og øllum dýrunum á jørðini, øllum fuglunum undir himli og øllum, ið á jørðini skríður, øllum tí, ið hevur livandi sál í sær – teimum gevi Eg allar grønar urtir til føði.“ Og so varð.

2

Fyrsta Mósebók 1:31 Fyrsta Mósebók

Og Gud sá alt tað, ið Hann hevði gjørt – og tað var sera gott. Og kvøld varð, og morgun varð, sætta dag.

2

Lukas 17:20 Lukas

Táið Hann av Farisearunum varð spurdur, nær ríki Guds fór at koma, svaraði Hann teimum: „Ríki Guds kemur ikki á tann hátt, at tað sæst við eygunum.

2

Lukas 17:21 Lukas

Heldur ikki fer at verða sagt: „Hygg, her er tað!“ ella: „Hygg, har er tað!“ Tí ríki Guds er innan í tykkum.“

2

Jóhannes 3:16 Jóhannes

Tí so elskaði Gud heimin, at Hann gav Son Sín, hin einborna, fyri at hvør tann, ið trýr á Hann, skal ikki fortapast, men hava ævigt lív.

2

Jóhannes 3:17 Jóhannes

Ikki sendi Gud Son Sín í heimin, fyri at Hann skal døma heimin, men fyri at heimurin skal verða frelstur við Honum.

2

Hebrearabrævið 11:1 Hebrearabrævið

Trúgv er full vissa um tað, sum vónað verður, sannføring um tað, sum ikki sæst.

2

Hebrearabrævið 11:2 Hebrearabrævið

Fyri hana var tað jú, hini gomlu fingu góðan vitnisburð.

2

Hebrearabrævið 11:3 Hebrearabrævið

Við trúgv fata vit, at heimurin er skaptur við orði Guds, so tað ikki er av hinum sjónliga, tað, sum sæst, er vorðið til.

2

Hebrearabrævið 11:4 Hebrearabrævið

Við trúgv ofraði Ábel Gudi betri offur enn Káin, og við henni fekk hann tann vitnisburð, at hann var rættvísur – táið Gud vitnaði um gávur hansara; við henni talar hann enn, tóat hann er deyður.

2

Hebrearabrævið 11:5 Hebrearabrævið

Við trúgv varð Enok tikin burtur, so hann skuldi ikki síggja deyðan; og hann var ikki at finna, tí Gud hevði tikið hann burtur. Áðrenn hann varð tikin burtur, hevði hann jú fingið tann vitnisburð, at hann hevði verið Gudi tokkaligur.

2

Hebrearabrævið 11:6 Hebrearabrævið

Uttan trúgv er tað ómøguligt at toknast Honum. Tí tann, sum stígur fram fyri Gud, má trúgva, at Hann er, og at Hann lønir teimum, ið søkja Hann.

2

Hebrearabrævið 11:7 Hebrearabrævið

Við trúgv var tað, Nóa, ávaraður av Gudi um tað, sum ikki sást enn, í heilagum ótta smíðaði ørk, húsi sínum til frelsu; við henni dómfeldi hann heimin og varð arvingi trúarrættvísinnar.

2

Hebrearabrævið 11:8 Hebrearabrævið

Við trúgv var Ábraham lýðin, táið hann varð kallaður, so hann fór út til staðið, hann skuldi fáa í arv; hann fór avstað, tóat hann visti ikki, hvar hann kom.

2

Hebrearabrævið 11:9 Hebrearabrævið

Við trúgv varð hann útlendingur í landi lyftisins, eins og í fremmandum landi, og búði í tjøldum við Ísaki og Jákupi, samarvingum hins sama lyftis.

2

Hebrearabrævið 11:10 Hebrearabrævið

Tí hann væntaði staðin, ið hevur fastan grundvøll, og hvørs byggimeistari og skapari er Gud.

2

Hebrearabrævið 11:11 Hebrearabrævið

Við trúgv fekk eisini Sára kraft at grunda ætt, tóat hon var farin um tann aldur; tí hon roknaði Hann trúfastan, sum hevði lovað tað.

2

Hebrearabrævið 11:12 Hebrearabrævið

Tí fekk eisini ein, ið útlivaður var, avkom, sum stjørnur himmalsins í mongd og sum sandin við sjóvarstrond, ið óteljandi er.

2

Hebrearabrævið 11:13 Hebrearabrævið

Í trúgv doyðu øll hesi, uttan at hava fingið tað, sum lovað var; men tey sóu tað langt burtur og heilsaðu tí og játtaðu, at tey vóru fremmand og útlendingar á jørðini.

2

Hebrearabrævið 11:14 Hebrearabrævið

– Tey, sum siga so, vísa jú harvið, at tey leita eftir fedralandi.

2

Hebrearabrævið 11:15 Hebrearabrævið

Og høvdu tey meint við landið, sum tey vóru komin úr, hevði jú borið teimum til at farið aftur hagar.

2