sunnudagur
133 versir um "sunnudagur"
Versir
Síða 1 av 3Onnur Mósebók 12:16 Onnur Mósebók
Fyrsta dagin skulu tit halda heilaga samkomu, og sjeynda dagin skulu tit eisini halda heilaga samkomu; einki arbeiði má verða gjørt teir dagarnar; bert matin, ið einum og hvørjum tykkara tørvar, hann kunnu tit gera til, men einki annað.
Onnur Mósebók 20:8 Onnur Mósebók
Minst sabbatsdagin, so tú heldur hann heilagan!
Onnur Mósebók 20:9 Onnur Mósebók
Seks dagar skalt tú virka og gera alt arbeiði títt;
Onnur Mósebók 20:10 Onnur Mósebók
men sjeyndi dagurin er sabbatur HARRANS Guds tíns; tá mást tú einki arbeiði gera, hvørki tú sjálvur ella sonur tín, dóttir tín, trælur tín, trælkvinna tín, fæ títt ella hin fremmandi, ið hjá tær er, innan fyri portur tíni.
Onnur Mósebók 20:11 Onnur Mósebók
Tí í seks dagar gjørdi HARRIN himmal, jørð og hav, við øllum, sum í teimum er, men sjeynda dagin hvíldi Hann; tí hevur HARRIN signað sabbatsdagin og halgað hann.
Ápostlasøgan 20:7 Ápostlasøgan
Fyrsta dagin í vikuni vóru vit tá komin saman at bróta breyðið, og Paulus helt samtalur við teir, við tað at hann dagin eftir ætlaði at fara haðani. Hann helt á at tala líka til midnátt.
Fyrra Korintbrævið 16:2 Fyrra Korintbrævið
Hvønn fyrsta dag í vikuni skal ein og hvør tykkara heima hjá sær sjálvum leggja nakað burturav – sum honum nú ber til – so samanskotið ikki tá fyrsta skal verða, táið eg komi.
Jóhannes 20:1 Jóhannes
Fyrsta dagin í vikuni kom Maria Magdalena tíðliga til grøvina, meðan enn var myrkt; hon sá tá, at steinurin var tikin frá grøvini.
Jóhannes 20:2 Jóhannes
Tá leyp hon avstað og kom til Símun Pætur og hin lærisveinin, hann, sum Jesus elskaði, og segði við teir: „Teir hava tikið Harran úr grøvini, og vit vita ikki, hvar teir hava lagt Hann!“
Jóhannes 20:3 Jóhannes
Pætur og hin lærisveinurin fóru tá avstað og komu til grøvina.
Jóhannes 20:4 Jóhannes
Teir lupu báðir avstað saman; men hin lærisveinurin rann undan, skjótari enn Pætur, og kom fyrr til grøvina.
Jóhannes 20:5 Jóhannes
Táið hann boygdi seg niður, sá hann línklæðini liggja har; men hann fór tó ikki inn.
Jóhannes 20:6 Jóhannes
Nú kom Símun Pætur – sum var aftan á honum; hann fór inn í grøvina og sá, at línklæðini lógu har,
Jóhannes 20:7 Jóhannes
og at sveittadúkurin, sum hevði verið á høvdi Hansara, lá ikki saman við línklæðunum, men lá samanlagdur á øðrum staði, fyri seg sjálvan.
Jóhannes 20:8 Jóhannes
Tá fór eisini hin lærisveinurin inn, hann, sum fyrr var komin til grøvina; og hann sá og trúði.
Jóhannes 20:9 Jóhannes
Tí enn skiltu teir ikki skriftina, at Hann skuldi rísa upp frá hinum deyðu.
Jóhannes 20:10 Jóhannes
Lærisveinarnir fóru tá heimaftur til sín sjálvs.
Jóhannes 20:11 Jóhannes
Men Maria stóð uttanfyri við grøvina og græt. Sum hon nú græt, boygdi hon seg niður og hugdi inn í grøvina;
Jóhannes 20:12 Jóhannes
hon sá tá tveir einglar í hvítum klæðum sita, annan við høvdalagið og annan við fótalagið, har sum likam Jesusar hevði ligið.
Jóhannes 20:13 Jóhannes
Teir søgdu við hana: „Kvinna, hví grætur tú?“ Hon svaraði teimum: „Tí teir hava tikið Harra mín, og eg veit ikki, hvar teir hava lagt Hann!“
Jóhannes 20:14 Jóhannes
Táið hon hetta hevði sagt, vendi hon sær og sá Jesus standa har; men hon visti ikki, at tað var Jesus.
Jóhannes 20:15 Jóhannes
Jesus segði við hana: „Kvinna, hví grætur tú? Hvørjum leitar tú eftir?“ Hon helt tað vera urtagarðsmannin og segði við Hann: „Harri, hevur Tú borið Hann burt, so sig mær, hvar Tú hevur lagt Hann, so skal eg taka Hann!“
Jóhannes 20:16 Jóhannes
Jesus segði við hana: „Maria!“ Tá vendi hon sær og segði við Hann á hebraiskum: „Rabbuni!“ (tað er meistari).
Jóhannes 20:17 Jóhannes
Jesus segði við hana: „Nem ikki við Meg! Eg eri ikki enn farin upp til Faðir Mín; nei, far til brøður Mínar og sig við teir, at Eg fari upp til Faðir Mín og Faðir tykkara, til Gud Mín og Gud tykkara!“
Jóhannes 20:18 Jóhannes
Maria Magdalena fór og segði lærisveinunum: „Eg havi sæð Harran!“ – og at Hann hevði sagt hetta við hana.
Jóhannes 20:19 Jóhannes
Táið nú kvøldið var komið henda dagin, fyrsta dagin í vikuni, og dyrnar vóru stongdar, har sum lærisveinarnir vóru, av ótta fyri Jødunum, kom Jesus og stóð mitt ímillum teirra og segði við teir: „Friður veri við tykkum!“
Jóhannes 20:20 Jóhannes
Táið Hann hetta hevði sagt, vísti Hann teimum hendur Sínar og síðu Sína. Tá vórðu lærisveinarnir glaðir – táið teir sóu Harran.
Jóhannes 20:21 Jóhannes
Jesus segði tá aftur við teir: „Friður veri við tykkum! Sum Faðirin hevur sent Meg, sendi Eg tykkum.“
Jóhannes 20:22 Jóhannes
Táið Hann hetta hevði sagt, andaði Hann á teir og segði við teir: „Takið ímóti Heilaga Andanum!
Jóhannes 20:23 Jóhannes
Fyrigeva tit einum syndirnar, eru tær honum fyrigivnar; nokta tit einum fyrigeving, er hon honum noktað.“
Jóhannes 20:24 Jóhannes
Men Tummas, hann, sum kallaðist Tvíburi – ein av hinum tólv – var ikki saman við teimum, táið Jesus kom.
Jóhannes 20:25 Jóhannes
Hinir lærisveinarnir søgdu nú við hann: „Vit hava sæð Harran!“ Men hann svaraði teimum: „Fái eg ikki at síggja naglamerkini í hondum Hansara, og sleppi eg ikki at stinga fingur mín í naglamerkini og stinga hond mína í síðu Hansara, vil eg als ikki trúgva tí!“
Jóhannes 20:26 Jóhannes
Átta dagar eftir vóru lærisveinar Hansara aftur inni har, og Tummas við teimum. Tá kom Jesus, meðan dyrnar vóru stongdar, og stóð mitt ímillum teirra og segði: „Friður veri við tykkum!“
Jóhannes 20:27 Jóhannes
So segði Hann við Tummas: „Rætt fingur tín higar – hygg hendur Mínar! Rætt hond tína higar og stikk hana í síðu Mína! Og ivast ikki, men trúgv!“
Jóhannes 20:28 Jóhannes
Tummas svaraði Honum: „Harri mín og Gud mín!“
Jóhannes 20:29 Jóhannes
Jesus segði við hann: „Av tí at tú hevur sæð Meg, trýrt tú! Sæl eru tey, sum ikki hava sæð og tó trúgva!“
Jóhannes 20:30 Jóhannes
– Eisini mong onnur tekin, sum ikki eru skrivað í hesi bók, gjørdi Jesus fyri eygum lærisveina Sína.
Jóhannes 20:31 Jóhannes
Men hesi eru skrivað, fyri at tit skulu trúgva, at Jesus er Kristus, Sonur Guds, og fyri at tit – við at trúgva – skulu hava lív í navni Hansara.
Fyrsta Mósebók 1:1 Fyrsta Mósebók
Í upphavi skapti Gud himmal og jørð.
Fyrsta Mósebók 1:2 Fyrsta Mósebók
Jørðin var oyðin og tóm, myrkur var yvir djúpinum, og Andi Guds sveimaði yvir vøtnunum.
Fyrsta Mósebók 1:3 Fyrsta Mósebók
Gud segði: „Verði ljós!“ Og ljós varð.
Fyrsta Mósebók 1:4 Fyrsta Mósebók
Gud sá, at ljósið var gott; og Gud skilti ljósið frá myrkrinum.
Fyrsta Mósebók 1:5 Fyrsta Mósebók
Gud kallaði ljósið dag, og myrkrið kallaði Hann nátt. Og kvøld varð, og morgun varð, fyrsta dag.
Fyrsta Mósebók 1:6 Fyrsta Mósebók
So segði Gud: „Eitt hvølv skal verða mitt í vøtnunum til at skilja vatn frá vatni.“
Fyrsta Mósebók 1:7 Fyrsta Mósebók
Gud gjørdi tá hvølvið og skilti vatnið undir hvølvinum frá vatninum yvir hvølvinum. Og so varð.
Fyrsta Mósebók 1:8 Fyrsta Mósebók
Gud kallaði hvølvið himmal. Og kvøld varð, og morgun varð, annan dag.
Fyrsta Mósebók 1:9 Fyrsta Mósebók
So segði Gud: „Vatnið undir himli skal savna seg saman á einum staði, so at turrlendið kemur undan.“ Og so varð.
Fyrsta Mósebók 1:10 Fyrsta Mósebók
Gud kallaði turrlendið jørð, og vatnið, sum hevði savnað seg saman, kallaði Hann sjógv. Og Gud sá, at tað var gott.
Fyrsta Mósebók 1:11 Fyrsta Mósebók
So segði Gud: „Jørðin skal bera gras, urtir, sum geva fræ, og frukttrø, sum bera frukt við frænum í, hvørt eftir sínum slagi, á jørðini.“ Og so varð;
Fyrsta Mósebók 1:12 Fyrsta Mósebók
jørðin bar gras, urtir, sum góvu fræ, hvør eftir sínum slagi, og trø, sum bóru frukt við frænum í, hvørt eftir sínum slagi. Og Gud sá, at tað var gott.