stoltskaparandi

Hin gudleysi sigur í hugmóði sínum: „Hann heimsøkir ikki!“ „Eingin Gud er!“ – so eru allar hugsanir hansara.

2

At óttast HARRAN er at hata hitt illa; stoltleika, hugmóð, hin ónda vegin og hin falska munnin, hetta hati eg.

2

Kemur hugmóð, kemur skomm við, men hini eyðmjúku, tey hava vísdóm.

2

Við hugmóði voldir ein einki uttan split, men vísdómur er hjá teimum, ið taka við ráðum.

2

Ein og hvør hugmóðigur er HARRANUM andstygd; vissuliga, slíkur verður ikki órevsaður.

2

Framman undan undirgangi gongur hugmóð, og framman undan falli stoltleiki.

2

Stolt eygu og hugmóðigt hjarta – lampa gudleysra er teimum til synd.

2

Hugmóð menniskjans leiðir tað í fall, men hin eyðmjúki vinnur heiður.

2

Semjist tykkara millum! Tráið ikki eftir hinum høga, nei, haldið tykkum til hitt lága! Gerist ikki klók í tykkara egnu hugsanum!

2

Tí sigur skriftin: „Gud stendur hinum stoltu ímóti, men gevur hinum eyðmjúku náði.“

2