stevnum í himli

Rómverjabrævið 7:1 Rómverjabrævið

Ella vita tit ikki, brøður – eg tali jú til slík, sum kenna lógina – at lógin ræður yvir menniskjanum, so leingi sum tað livir?

16

Rómverjabrævið 7:2 Rómverjabrævið

Hin gifta kvinnan er jú við lógini bundin til mann sín, so leingi sum hann livir; men doyr maðurin, er hon loyst frá lógini viðvíkjandi manninum.

16

Rómverjabrævið 7:3 Rómverjabrævið

Hon skal tí verða kallað horkvinna, um hon, meðan maðurin livir, gevur øðrum manni seg; men doyr maðurin, er hon frí frá lógini, so hon verður ikki horkvinna, um hon gevur øðrum manni seg.

16

Rómverjabrævið 7:4 Rómverjabrævið

Soleiðis – brøður mínir – doyðu eisini tit frá lógini við likami Kristusar, fyri at tit skulu hoyra einum øðrum til, Honum, ið risin er upp frá hinum deyðu, so vit kunnu bera Gudi ávøkst.

16

Rómverjabrævið 7:5 Rómverjabrævið

Tí meðan vit vóru í holdinum, virkaðu hinir syndigu lystir, ið vaktir vórðu við lógini, soleiðis í limum okkara, at vit bóru deyðanum ávøkst.

16

Rómverjabrævið 7:6 Rómverjabrævið

Men nú eru vit loyst frá lógini, við tað at vit eru deyð frá tí, sum fyrr helt okkum fangað, so at vit tæna á nýggja hátt andans og ikki á gamla hátt bókstavsins.

16

Rómverjabrævið 7:7 Rómverjabrævið

Hvat skulu vit tá siga? Er lógin synd? Minni enn so! Men eg kendi ikki syndina uttan við lógini. Eg hevði ikki kent girndina, um lógin ikki segði: „Tú mást ikki girnast.“

16

Rómverjabrævið 7:8 Rómverjabrævið

Syndin slapp nú framat og virkaði við boðnum alskyns girnd í mær; tí uttan lóg er syndin deyð.

16

Rómverjabrævið 7:9 Rómverjabrævið

Eg livdi einaferð uttan lóg; men táið boðið kom, varð syndin livandi aftur,

16

Rómverjabrævið 7:10 Rómverjabrævið

og eg doyði; og boðið – sum givið var til lív – varð mær til deyða.

16

Rómverjabrævið 7:11 Rómverjabrævið

Tí syndin slapp framat, dáraði meg við boðnum og drap meg við tí.

16

Rómverjabrævið 7:12 Rómverjabrævið

So er tá lógin heilag, og boðið er heilagt, rættvíst og gott.

16

Rómverjabrævið 7:13 Rómverjabrævið

Er tá tað, sum gott er, vorðið mær til deyða! Minni enn so! Nei, tað var syndin, fyri at hon skuldi vísa seg sum synd, við tað at hon við tí, sum gott er, voldi mær deyðan; soleiðis skuldi syndin við boðnum verða út av lagi syndig.

16