pride

At óttast HARRAN er at hata hitt illa; stoltleika, hugmóð, hin ónda vegin og hin falska munnin, hetta hati eg.

3

Kemur hugmóð, kemur skomm við, men hini eyðmjúku, tey hava vísdóm.

3

Framman undan undirgangi gongur hugmóð, og framman undan falli stoltleiki.

3

Hugmóð menniskjans leiðir tað í fall, men hin eyðmjúki vinnur heiður.

3

Ein og hvør hugmóðigur er HARRANUM andstygd; vissuliga, slíkur verður ikki órevsaður.

2

Undan falli er hjarta mansins stolt, men eyðmjúkleiki gongur undan heiður.

2

Semjist tykkara millum! Tráið ikki eftir hinum høga, nei, haldið tykkum til hitt lága! Gerist ikki klók í tykkara egnu hugsanum!

2

einki gera av stríðshugi ella tráan eftir tómari æru, men í eyðmjúkleika rokna hvørt annað hægri enn tykkum sjálv,

2

Tí sigur skriftin: „Gud stendur hinum stoltu ímóti, men gevur hinum eyðmjúku náði.“

2

Tí alt, sum í heiminum er – lystur holdsins, lystur eygnanna og stoltleiki lívsins – er ikki av Faðirinum, men av heiminum.

2