mamma‑ og abbarforeldur / hjúnakyn

Matteus 19:4 Matteus

Hann svaraði: „Hava tit ikki lisið, at Skaparin av fyrstum gjørdi tey til mann og kvinnu

13

Matteus 19:5 Matteus

og segði: „Tí skal maðurin fara frá faðir og móður og halda seg til konu sína, og tey bæði skulu verða eitt hold!“

13

Matteus 19:6 Matteus

So eru tey ikki longur tvey, men eitt hold. Tað, sum tí Gud hevur bundið saman, má menniskja ikki skilja sundur.“

13

Orðtøkini 29:11 Orðtøkini

Alt illsinni sítt letur dárin streyma út, men hin vísi heldur vreiðini aftur og stillar hana.

10

Rutt 1:1 Rutt

Á teimum døgum ið dómararnir stjórnaðu, kom einaferð hungursneyð í landinum. Tá fór maður úr Betlehem í Juda til Móabsland at búgva har sum fremmandur við konu síni og báðum sonum sínum.

7

Rutt 1:2 Rutt

Maðurin æt Elimelek, kona hansara No’omi, og synir hansara Malon og Kiljon; teir vóru Efratitar, úr Betlehem í Juda. Tey komu nú til Móabsland og vórðu verandi har.

7

Rutt 1:3 Rutt

So doyði Elimelek, maður No’omi, og hon sat eftir við báðum sonum sínum.

7

Rutt 1:4 Rutt

Teir tóku sær móabitiskar konur; onnur æt Orpa, og onnur Rutt. Men táið tey høvdu búð har eini tíggju ár,

7

Rutt 1:5 Rutt

doyðu teir báðir við, Malon og Kiljon, so at kvinnan sat einsamøll eftir báðar synir sínar og mann sín.

7

Rutt 1:6 Rutt

Tá fór hon avstað við sonarkonum sínum, til at fara heimaftur úr Móabslandi; tí hon hevði frætt í Móabslandi, at HARRIN hevði vitjað fólk Sítt og givið teimum breyð.

7

Rutt 1:7 Rutt

Hon fór nú við báðum sonarkonum sínum avstað, haðani sum hon hevði havt tilhald. Men á leiðini heimaftur til Judaland

7

Rutt 1:8 Rutt

segði No’omi við báðar sonarkonur sínar: „Vendið nú við og farið heimaftur, hvør til hús móður sínar! HARRIN veri tykkum góður, eins og tit hava verið góðar, bæði við teir, ið farnir eru, og við meg!

7

Rutt 1:9 Rutt

HARRIN gevi tykkum, at tit finna eitt heim, hvør í húsi mans síns!“ So kysti hon tær. Men tær skóru í grát

7

Rutt 1:10 Rutt

og søgdu við hana: „Nei, vit koma við tær heimaftur til fólk títt!“

7

Rutt 1:11 Rutt

Tá segði No’omi: „Vendið við, døtur mínar! Hví vilja tit koma við mær? Beri eg enn synir í fanginum, sum kunnu verða menn tykkara!

7

Rutt 1:12 Rutt

Vendið við, døtur mínar, farið nú heimaftur! Eg eri ov gomul at verða kona nakran mann! Og um eg so helt, at eg hevði vón enn, ja, um eg so hesa nátt gav manni meg, og um so var, at eg fekk synir,

7

skuldu tit fyri tað bíðað, inntil teir komu til! Skuldu tit fyri tað stongt tykkum inni og livað ógiftar! Nei, døtur mínar! Mær tykir so hjartaliga synd í tykkum – tí meg hevur hond HARRANS rámt, og tað hart!“

7

Rutt 1:14 Rutt

Tær skóru nú aftur í grát. Og Orpa kysti vermóður sína, men Rutt vildi ikki skiljast frá henni.

7

Rutt 1:15 Rutt

Tá segði hon: „Tú sært, at hin sonarkona mín er farin heimaftur til fólk sítt og gud sín – far tú nú eisini heimaftur og fylg við hini sonarkonu míni!“

7

Rutt 1:16 Rutt

Men Rutt svaraði: „Royn ikki at yvirtala meg at fara frá tær og fara heimaftur! Nei, hagar sum tú fert, hagar fari eg, og har sum tú búsetist, har búsetist eg; fólk títt skal vera fólk mítt, og Gud tín skal vera Gud mín;

7

Rutt 1:17 Rutt

har sum tú doyrt, vil eg doyggja, og har vil eg verða jarðað. HARRIN lati mær gangast illa, bæði nú og hereftir, um nakað annað enn deyðin skilir meg frá tær!“

7

Rutt 1:18 Rutt

Táið No’omi nú sá, at hon vikaðist ikki frá at koma við henni, gavst hon at tosa við hana um tað.

7

Rutt 1:19 Rutt

Tær hildu so fram báðar, inntil tær komu til Betlehem. Men táið tær komu til Betlehem, kom røringur í allan staðin, og kvinnurnar søgdu: „Er hetta No’omi?“

7

Rutt 1:20 Rutt

Men hon segði við tær: „Kallið meg ikki No’omi*! Kallið meg Mara,** tí hin Alvaldi hevur latið nógva sorg koma yvir meg!

7

Rutt 1:21 Rutt

Rík fór eg hiðani, og fátæka hevur HARRIN latið meg koma aftur. Hví kalla tit meg No’omi, táið HARRIN hevur vitnað móti mær, og hin Alvaldi hevur latið mær gangast so illa?“

7

Rutt 1:22 Rutt

– So kom No’omi tá aftur úr Móabslandi við sonarkonu síni, Móabitkvinnuni Rutt – tær komu til Betlehem fyrst í byggskurðinum.

7

Fyrsta Mósebók 2:18 Fyrsta Mósebók

Gud HARRIN segði nú: „Ikki er manninum gott at vera einsamallur; Eg skal gera honum eina hjálp, sum hóskar honum.“

5

Orðtøkini 16:31 Orðtøkini

Grá hár eru vøkur krúna; hon er at finna á rættvísivegi.

5

Orðtøkini 23:6 Orðtøkini

Et ikki breyð hins øvundsjúka, og tráa ikki eftir góða mati hansara!

5

Orðtøkini 23:7 Orðtøkini

Tí sum hann hugsar í sál síni, so er hann; „et og drekk!“ sigur hann við teg, men hjarta hansara er ikki við tær.

5

Orðtøkini 23:8 Orðtøkini

Bitan, ið tú hevur etið, kemur tú at spýggja upp aftur, og føgru orð tíni hevur tú spilt burtur.

5

Fyrsta Mósebók 2:24 Fyrsta Mósebók

Tí fer maðurin frá faðir og móður og heldur seg til konu sína, og tey bæði verða eitt hold.

4

Fyrsta Mósebók 2:25 Fyrsta Mósebók

– Tey vóru nakin, bæði Ádam og kona hansara; men tey blúgvaðust ikki.

4

Efesusbrævið 5:23 Efesusbrævið

Tí maðurin er høvur konu sínar, eins og Kristus er høvur samkomunnar, Hann, sum er Frelsari likams Síns.

4

Efesusbrævið 5:24 Efesusbrævið

Ja, eins og samkoman er Kristusi undirgivin, skulu eisini konurnar í øllum vera monnum sínum undirgivnar.

4

Efesusbrævið 5:25 Efesusbrævið

Tit menn! Elskið konur tykkara, eins og Kristus elskaði samkomuna og gav Seg sjálvan fyri hana,

4

Efesusbrævið 5:26 Efesusbrævið

fyri at Hann kundi halga og reinsa hana við vatnbaðnum í orðinum,

4

Efesusbrævið 5:27 Efesusbrævið

so Hann sjálvur kundi leiða samkomuna fram fyri Seg í dýrd, uttan plett, rukku ella nakað slíkt, nei, at hon kundi vera heilag og lýtaleys!

4

Efesusbrævið 5:28 Efesusbrævið

Soleiðis eru menninir bundnir at elska konur sínar sum síni egnu likam; tann, ið elskar konu sína, elskar seg sjálvan.

4

Efesusbrævið 5:29 Efesusbrævið

Aldri hevur jú nakar hatað sítt egna hold; nei, hann føðir tað og hevur umsorgan fyri tí – eins og Kristus ger við samkomuna.

4

Efesusbrævið 5:30 Efesusbrævið

Tí vit eru limir likams Hansara.

4

Efesusbrævið 5:31 Efesusbrævið

Tí skal maðurin fara frá faðir og móður og halda seg til konu sína, og tey bæði skulu verða eitt hold.

4

Efesusbrævið 5:32 Efesusbrævið

Hetta loyndarmál er stórt – tað er Kristus og samkomuna, eg hugsi um við hesum.

4

Efesusbrævið 5:33 Efesusbrævið

Tó skal eisini ein og hvør tykkara elska konu sína sum seg sjálvan. Og konan skal vísa manninum virðing.

4

Jákupsbrævið 4:11 Jákupsbrævið

Baktalið ikki hvør annan, brøður! Tann, ið baktalar bróður sín ella dømir bróður sín, baktalar lógina og dømir lógina. Og dømir tú lógina, so ert tú ikki gerari lógarinnar, men dómari hennara.

4

Jákupsbrævið 4:12 Jákupsbrævið

Ein er lóggevarin og dómarin, Hann, sum er mentur at frelsa og oyða; men tú, hvør ert tú, ið dømir næsta tín!

4

Fyrsta Mósebók 1:28 Fyrsta Mósebók

Og Gud signaði tey. Gud segði við tey: „Nørist, vaksið í tali, fyllið jørðina og gerið tykkum til harrar hennara, ráðið yvir fiskunum í sjónum, fuglunum undir himli, og yvir hvørjum dýri, ið á jørðini rørist!“

3

Jóhannes 10:10 Jóhannes

Tjóvurin kemur bert at stjala og drepa og forkoma; Eg eri komin, fyri at tey skulu hava lív og hava yvirflóð.

3

Fyrra Timoteusarbrævið 5:13 Fyrra Timoteusarbrævið

Aftrat hesum læra tær eisini, við tað at tær mala hús úr húsi, at vera latar, ja, ikki bert at vera latar, men eisini at bera sley og blanda seg upp í tað, sum ikki kemur teimum við – og tala so tað, sum tær ikki eiga at tala.

3

Fyrsta Mósebók 6:1 Fyrsta Mósebók

Táið nú menniskjan fór at nørast á jørðini, og døtur føddust teimum,

2