lokning / endi
100 versir um "lokning / endi"
Versir
Síða 1 av 2Seinna Sámuelsbók 12:20 Seinna Sámuelsbók
Tá reistist Dávid upp av gólvinum, vaskaði sær, salvaði seg, skifti klæði og fór inn í hús HARRANS og tilbað. So fór hann heimaftur og bað lata seg fáa at eta; teir settu tá mat fyri hann, og hann át.
Seinna Sámuelsbók 12:21 Seinna Sámuelsbók
Tá søgdu tænarar hansara við hann: „Hvussu er tað, tú bert teg at! Meðan barnið livdi, fastaði tú og grætst um hann; men nú barnið er deytt, nú reisist tú upp og etur!“
Seinna Sámuelsbók 12:22 Seinna Sámuelsbók
Hann svaraði: „So leingi sum barnið livdi, fastaði eg og græt; tí eg hugsaði: „Hvør veit! Kanska HARRIN vísir mær náði, so barnið fer at liva!“
Seinna Sámuelsbók 12:23 Seinna Sámuelsbók
Men nú hann er deyður, hví skal eg nú fasta! Kann eg fáa hann aftur! Eg fari til hansara, men hann kemur ikki aftur til mín!“
Seinna Sámuelsbók 12:24 Seinna Sámuelsbók
So troystaði Dávid Batsebu, konu sína; og hann fór inn til hennara og lá hjá henni; og hon átti son, sum hann gav navnið Sálomo; hann elskaði HARRIN;
Matteus 4:4 Matteus
Hann svaraði: „Skrivað er: „Menniskjað livir ikki bert av breyði, men av hvørjum orði, ið út gongur av munni Guds.““
Sálmarnir 19:7 Sálmarnir
Við enda himmalsins er tað, hon kemur undan, og umferð hennara er til hin enda hansara; einki er fjalt fyri hita hennara.
Jóhannes 3:16 Jóhannes
Tí so elskaði Gud heimin, at Hann gav Son Sín, hin einborna, fyri at hvør tann, ið trýr á Hann, skal ikki fortapast, men hava ævigt lív.
Jóhannes 3:17 Jóhannes
Ikki sendi Gud Son Sín í heimin, fyri at Hann skal døma heimin, men fyri at heimurin skal verða frelstur við Honum.
Seinna Timoteusarbrævið 3:16 Seinna Timoteusarbrævið
Øll skriftin er innblást av Gudi og er nyttulig til lærdóm, til sannføring, til rættleiðing, til uppfostran í rættvísi,
Matteus 5:18 Matteus
Tí sanniliga, sigi Eg tykkum: Inntil Himmal og jørð forganga, skal ikki minsti bókstavur ella prikkur av lógini forganga, fyrrenn tað alt hevur hent.
Jákupsbrævið 1:1 Jákupsbrævið
Jákup, tænari Guds og Harrans Jesu Krists, heilsar hinum tólv ættum í sundurspreiðingini.
Jákupsbrævið 1:2 Jákupsbrævið
Brøður mínir! Roknið tað fyri bera gleði, táið tit koma í alskyns freistingar!
Jákupsbrævið 1:3 Jákupsbrævið
Tit vita jú, at táið trúgv tykkara verður roynd, virkar tað tol.
Jákupsbrævið 1:4 Jákupsbrævið
Og latið tolið leiða til fullkomið verk, so tit kunnu vera fullkomnir og heilir, og einki vantar á hjá tykkum!
Jákupsbrævið 1:5 Jákupsbrævið
Men fattast onkrum av tykkum vísdóm, so biði hann til Gud um hetta, Hann, sum gevur øllum gjarna og brigslar ikki – so skal hann verða honum givin!
Jákupsbrævið 1:6 Jákupsbrævið
Men hann biði í trúgv, uttan at ivast! Tí tann, ið ivast, er líkur havsbylgju, ið verður rikin og kastað av vindinum.
Jákupsbrævið 1:7 Jákupsbrævið
Ikki má tað menniskja hugsa, at tað skal fáa nakað frá Harranum
Jákupsbrævið 1:8 Jákupsbrævið
– slíkt tvísint menniskja, vinglut á øllum leiðum sínum.
Jákupsbrævið 1:9 Jákupsbrævið
Bróðirin, ið lítið hevur at týða, rósi sær av, hvussu høgur hann er,
Jákupsbrævið 1:10 Jákupsbrævið
og hin ríki av, hvussu lítið hann hevur at týða! Tí hann skal verða til einkis sum blóma á grasi.
Jákupsbrævið 1:11 Jákupsbrævið
Sólin kemur upp við hita sínum og svíður grasið av, og blóma tess fellur av, og fagurleiki útsjóndar hennara verður til einkis. – Soleiðis skal eisini hin ríki følna á leiðum sínum.
Jákupsbrævið 1:12 Jákupsbrævið
Sælur er tann maður, sum heldur út í freisting! Táið liðugt er at royna hann, skal hann fáa krúnu lívsins, sum Gud hevur lovað teimum, ið elska Hann.
Jákupsbrævið 1:13 Jákupsbrævið
Eingin sigi, táið hann verður freistaður: „Eg verði freistaður av Gudi“! Gud verður ikki freistaður av hinum illa, og Hann freistar heldur ongan.
Jákupsbrævið 1:14 Jákupsbrævið
Nei, ein og hvør verður freistaður, táið hann verður drigin og lokkaður av síni egnu girnd.
Jákupsbrævið 1:15 Jákupsbrævið
Síðani, táið girndin er farin at ganga við fostri, føðir hon synd, og táið syndin er fullvaksin, føðir hon deyða.
Jákupsbrævið 1:16 Jákupsbrævið
Villist ikki, elskaðu brøður mínir!
Jákupsbrævið 1:17 Jákupsbrævið
Øll góð gáva og øll fullkomin gáva er omanífrá og kemur niður frá Faðir ljósanna, sum ikki er broyting ella skiftandi skuggi hjá.
Jákupsbrævið 1:18 Jákupsbrævið
Eftir vilja Sínum føddi Hann okkum við sannleiksorði, so vit skuldu vera frumgróður skapninga Hansara.
Jákupsbrævið 1:19 Jákupsbrævið
Tit vita tað, elskaðu brøður mínir! Men hvørt menniskja veri skjótt at hoyra, seint at tala, seint til vreiði!
Jákupsbrævið 1:20 Jákupsbrævið
Tí vreiði mans avrikar ikki tað, sum rætt er fyri Gudi.
Jákupsbrævið 1:21 Jákupsbrævið
Leggið tí av alla óreinsku og allan óndskap, sum enn er eftir, og takið við spakføri móti orðinum, sum plantað er í tykkum, og sum er ment at frelsa sálir tykkara!
Jákupsbrævið 1:22 Jákupsbrævið
Men verið gerarar orðsins og ikki bert hoyrarar tess – við tí dára tit tykkum sjálvar!
Jákupsbrævið 1:23 Jákupsbrævið
Tí um onkur er hoyrari orðsins og ikki gerari tess, er hann eins og maður, ið hyggur at náttúrliga andliti sínum í spegli.
Jákupsbrævið 1:24 Jákupsbrævið
– Hann hyggur at sær sjálvum og fer síðani avstað og gloymir alt fyri eitt, hvussu hann sá út.
Jákupsbrævið 1:25 Jákupsbrævið
Men tann, sum skoðar inn í fullkomnu lóg frælsisins – og heldur á við tí, so at hann verður ikki gloymskur hoyrari, men gerari verksins – hann skal vera sælur í verki sínum.
Jákupsbrævið 1:26 Jákupsbrævið
Um onkur heldur seg dýrka Gud – og heldur ikki tungu sína í teymum, men dárar hjarta sítt – gudsdýrkan hansara er til einkis.
Jákupsbrævið 1:27 Jákupsbrævið
Rein og lýtaleys gudsdýrkan fyri Gudi og Faðirinum er hetta: At vitja faðirleys og einkjur í trongd teirra, og at halda seg ódálkaðan av heiminum.
Seinna Sámuelsbók 1:1 Seinna Sámuelsbók
Táið Saul var deyður, og Dávid var komin aftur, eftir at hann hevði vunnið sigur á Amalekitum, steðgaði Dávid tveir dagar í Ziklag.
Seinna Sámuelsbók 1:2 Seinna Sámuelsbók
Tá kom triðja dagin maður úr herinum, frá Saul, við klæðunum skræddum og mold á høvdinum; táið hann kom til Dávid, kastaði hann seg til jarðar fyri honum.
Seinna Sámuelsbók 1:3 Seinna Sámuelsbók
Dávid spurdi hann: „Hvaðani kemur tú?“ Hann svaraði: „Eg eri flýddur úr heri Ísraels.“
Seinna Sámuelsbók 1:4 Seinna Sámuelsbók
Dávid segði við hann: „Hvussu hevur gingist? Sig mær tað!“ Hann svaraði: „Fólkið flýddi úr bardaganum; nógvir av fólkinum eru falnir og deyðir; eisini Saul og Jónatan, sonur hansara, eru deyðir.“
Seinna Sámuelsbók 1:5 Seinna Sámuelsbók
Tá segði Dávid við hin unga mannin, ið bar honum hesi tíðindi: „Hvussu veitst tú, at Saul og Jónatan, sonur hansara, eru deyðir?“
Seinna Sámuelsbók 1:6 Seinna Sámuelsbók
Hin ungi maðurin, ið hevði borið honum tíðindini, svaraði: „Tað bar so á, at eg kom niðan á Gilboafjall, og har fekk eg at síggja Saul, ið stóð fram á spjót sítt; vagnarnir og hestmenninir herjaðu harðliga á hann.
Seinna Sámuelsbók 1:7 Seinna Sámuelsbók
Táið hann nú vendi sær á og fekk at síggja meg, rópti hann meg, og eg svaraði: „Her eri eg!“
Seinna Sámuelsbók 1:8 Seinna Sámuelsbók
Hann spurdi: „Hvør ert tú?“ Eg svaraði: „Eg eri Amalekitur.“
Seinna Sámuelsbók 1:9 Seinna Sámuelsbók
Tá segði hann við meg: „Kom higar og gev mær deyðastingin! Tí eg havi fingið krampa, og lívsmegin er tó øll í mær enn.“
Seinna Sámuelsbók 1:10 Seinna Sámuelsbók
Eg fór tá yvir til hansara og gav honum deyðastingin; tí eg sá, at hann kom ikki at liva, táið hann var dottin. So tók eg kongaprýðið, ið hann hevði á høvdinum, og ringin, ið hann hevði um armin, og hevði tey við higar til harra mín.“
Seinna Sámuelsbók 1:11 Seinna Sámuelsbók
Tá treiv Dávid í klæði síni og skræddi tey, og sama gjørdu allir menninir, ið hjá honum vóru.
Seinna Sámuelsbók 1:12 Seinna Sámuelsbók
Og líka til kvølds syrgdu, grótu og fastaðu teir um Saul og Jónatan, son hansara, og um fólk HARRANS og hús Ísraels, at teir vóru falnir fyri svørði.