konsarvatívar

Men Hann segði við hana: „Lat børnini fyrst verða mett! Tað er ikki rætt at taka breyð barnanna og blaka tað fyri hinar smáu hundar.“

3

Hon svaraði Honum: „Tað er satt, Harri! Hinir smáu hundar eta jú eisini undir borðinum av molum barnanna.“

3

Tá segði Hann við hana: „Fyri hetta orðið – far! Hin illi andin er farin út úr dóttur tíni.“

3

So fór hon avstað heim til hús og fann barnið liggjandi á songini, og hin illi andin var farin út.

3

Táið Hann fór avstað aftur úr landinum við Týrus, kom Hann gjøgnum Sidon til vatnið í Galilea, mitt ígjøgnum Dekapolislandið.

3

Tey komu nú til Hansara við manni, ið var deyvur og illa fekk tosað; og tey bóðu Hann um at leggja hondina á hann.

3

Tá tók Hann hann avsíðis burtur frá fólkinum og stakk fingrarnar inn í oyru hansara, spýtti og nam við tungu hansara,

3

hugdi upp móti himli, suffaði og segði við hann: „Effata!“ – Tað er: Lat teg upp!

3

Við tað sama opnaðust oyru hansara, tunguband hansara varð loyst, og hann talaði reint.

3

Hann legði teimum eina við ikki at siga nøkrum tað; men tess meiri Hann álegði teimum, tess meiri kunngjørdu tey tað.

3

Og tey vórðu ovfarin og sligin av undran og søgdu: „Hann hevur gjørt alt væl; Hann bæði ger, at deyv hoyra, og at málleys tala!“

3