kirkjan / samkoman

Matteus 16:18 Matteus

So sigi Eg eisini tær: Tú ert Pætur; og á hesum kletti skal Eg byggja samkomu Mína, og portur deyðaríkisins skulu ikki fáa vald á henni.

3

Kolossibrævið 1:18 Kolossibrævið

Hann er høvd likamsins – samkomunnar – Hann, sum er upphavið, hin frumborni av hinum deyðu. Soleiðis skuldi Hann í øllum vera hin fyrsti.

3

Ápostlasøgan 2:42 Ápostlasøgan

Tey hildu trúliga fast við læru ápostlanna og við samfelagið, við breyðbrótingina og við bønirnar.

2

Ápostlasøgan 2:43 Ápostlasøgan

Ótti kom nú á hvørja sál, og mong undur og tekin vórðu gjørd við ápostlunum.

2

Ápostlasøgan 2:44 Ápostlasøgan

Øll hini trúgvandi hildu seg saman og høvdu alt í felagi;

2

Ápostlasøgan 2:45 Ápostlasøgan

ognir sínar og góðs sítt seldu tey og býttu tað millum øll, eftir sum hvør trongdi.

2

Ápostlasøgan 2:46 Ápostlasøgan

Tey komu hvønn dag áhaldandi í templið av einum hjarta og brutu breyðið heima við hús og fingu soleiðis føði sína við gleði og í einfaldi hjartans;

2

Ápostlasøgan 2:47 Ápostlasøgan

tey lovaðu Gudi og vóru nógv umhildin av øllum fólkinum. Og Harrin legði dagliga aftrat teimum nøkur, sum lótu seg frelsa.

2

Rómverjabrævið 12:4 Rómverjabrævið

Tí eins og vit hava nógvar limir á einum likami, men allir limirnir hava ikki sama starv,

2

Rómverjabrævið 12:5 Rómverjabrævið

soleiðis eru vit mongu eitt likam í Kristusi, men hvørt fyri seg eru vit limir hvørs annars.

2

Efesusbrævið 1:22 Efesusbrævið

Alt legði Hann undir føtur Hansara og gav samkomuni Hann sum høvd yvir øllum,

2

Efesusbrævið 1:23 Efesusbrævið

henni, sum er likam Hansara, fylt av Honum, ið fyllir alt í øllum.

2

Kolossibrævið 3:16 Kolossibrævið

Latið orð Kristusar búgva ríkliga millum tykkara, so tit í øllum vísdómi læra og áminna hvørt annað við sálmum, lovsongum og andaligum vísum og syngja yndisliga í hjørtum tykkara fyri Gudi!

2

Hebrearabrævið 10:24 Hebrearabrævið

Latið okkum geva gætur hvør eftir øðrum, so vit fáa hvør annan at brenna í kærleika og góðum verkum –

2

Hebrearabrævið 10:25 Hebrearabrævið

og ikki geva uppat at koma saman hvør við annan – soleiðis sum siður er hjá summum – men áminna hvør annan, og tað so mikið meiri, sum tit síggja, at dagurin nærkast!

2