fylgjur syndarinnar

Rómverjabrævið 6:23 Rómverjabrævið

Tí lønin, ið syndin gevur, er deyði, men náðigáva Guds er ævigt lív í Kristi Jesusi, Harra okkara.

8

Galatiabrævið 6:7 Galatiabrævið

Villist ikki! Gud letur Seg ikki spotta; tað, sum menniskjað sáar, skal tað eisini heysta.

6

Galatiabrævið 6:8 Galatiabrævið

Tann, sum sáar í holdi sínum, skal av holdinum heysta oyðing; men tann, sum sáar í Andanum, skal av Andanum heysta ævigt lív.

6

Esaias 59:2 Esaias

– Nei, tað eru misbrot tykkara, ið hava gjørt skilnað millum tykkum og Gud tykkara, og syndir tykkara fjala andlit Hansara fyri tykkum, so Hann hoyrir ikki.

5

Orðtøkini 14:12 Orðtøkini

Mangur vegur tykist manni beinur – og so er endi hansara kortini leiðir deyðans!

4

Rómverjabrævið 5:12 Rómverjabrævið

Sum tí syndin kom inn í heimin við einum menniskja, og deyðin við syndini, og deyðin soleiðis trongdi ígjøgnum til øll menniskju, tí øll syndaðu

4

Tann, ið syndar, skal doyggja; sonurin skal ikki bera misgerð faðirs síns, og faðirin skal ikki bera misgerð sonar síns; rættvísi hins rættvísa skal hvíla yvir honum, og gudloysi hins gudleysa skal hvíla yvir honum.

3

Markus 9:43 Markus

Um tí hond tín freistar teg, so høgg hana av! Tað er tær betri at ganga krypil inn til lívið enn at hava báðar hendurnar og fara í Helviti, í hin ósløkkjandi eld,

3

Fyrra Jóhannesarbrævið 1:9 Fyrra Jóhannesarbrævið

Játta vit syndir okkara, er Hann trúfastur og rættvísur, so Hann fyrigevur okkum syndirnar og reinsar okkum frá allari órættvísi.

3

Fyrra Jóhannesarbrævið 3:4 Fyrra Jóhannesarbrævið

Hvør tann, ið ger synd, ger eisini lógbrot, og synd er lógloysi.

3

Fyrsta Mósebók 3:1 Fyrsta Mósebók

Men ormurin var snildari enn øll onnur dýr á markini, sum Gud HARRIN hevði gjørt; hann segði við kvinnuna: „Hevur nú Gud sagt: „Tit mugu ongum træi í urtagarðinum eta av“?“

2

Fyrsta Mósebók 3:2 Fyrsta Mósebók

Kvinnan svaraði orminum: „Vit kunnu eta av fruktini á trøunum í urtagarðinum;

2

Fyrsta Mósebók 3:3 Fyrsta Mósebók

bert um fruktina á trænum, ið stendur mitt í urtagarðinum, um hana segði Gud: „Tit mugu ikki eta av henni, ei heldur nema við hana, tí so doyggja tit.““

2

Fyrsta Mósebók 3:4 Fyrsta Mósebók

Tá segði ormurin við kvinnuna: „Einki skulu tit doyggja!

2

Fyrsta Mósebók 3:5 Fyrsta Mósebók

Men Gud veit, at táið tit eta av henni, so verða eygu tykkara latin upp, so at tit verða sum Gud og kenna gott og ilt!“

2

Fyrsta Mósebók 3:6 Fyrsta Mósebók

Kvinnan sá nú, at træið var gott at eta av, at tað var eygunum ein lystur, og at tað var træ, sum ein mátti ynskja sær til at fáa vit av; hon tók tá av fruktini á tí og át; hon gav eisini manni sínum, og hann át.

2

Fyrsta Mósebók 3:7 Fyrsta Mósebók

Tá vórðu eyguni í báðum latin upp, og tey raktu við, at tey vóru nakin; tey seymaðu tí fikubløð saman og bundu upp fyri seg.

2

Fyrsta Mósebók 3:8 Fyrsta Mósebók

Tey hoyrdu ljóðið av Gudi HARRANUM, sum gekk í urtagarðinum, táið dagurin var vorðin svalur, og Ádam og kona hansara krógvaðu seg fyri ásjón Guds HARRANS millum trøini í urtagarðinum.

2

Fyrsta Mósebók 3:9 Fyrsta Mósebók

Tá rópti Gud HARRIN á Ádam og segði við hann: „Hvar ert tú?“

2

Fyrsta Mósebók 3:10 Fyrsta Mósebók

Hann svaraði: „Eg hoyrdi Teg í urtagarðinum; tá ræddist eg, av tí at eg var nakin; tí krógvaði eg meg!“

2

Fyrsta Mósebók 3:11 Fyrsta Mósebók

Tá segði Hann: „Hvør hevur latið teg vita, at tú ert nakin? Hevur tú etið av trænum, ið Eg forbeyð tær at eta av?“

2

Fyrsta Mósebók 3:12 Fyrsta Mósebók

Ádam svaraði: „Kvinnan, Tú gavst mær at vera hjá mær, hon gav mær av trænum, og eg át.“

2

Fyrsta Mósebók 3:13 Fyrsta Mósebók

Tá segði Gud HARRIN við kvinnuna: „Hvat er tað, ið tú hevur gjørt!“ Kvinnan svaraði: „Ormurin dáraði meg, so at eg át.“

2

Fyrsta Mósebók 3:14 Fyrsta Mósebók

Tá segði Gud HARRIN við ormin: „Aftur fyri at tú gjørdi hetta, so skalt tú vera bannaður millum alt fæið og millum øll dýrini á markini. Á búki tínum skalt tú skríða, og dust skalt tú eta, allar lívsdagar tínar.

2

Fyrsta Mósebók 3:15 Fyrsta Mósebók

Eg seti fíggindskap millum teg og kvinnuna, millum títt avkom og hennara avkom; Hann skal sora høvdið á tær, men tú skalt høgga Hann í hælin.“

2

Fyrsta Mósebók 3:16 Fyrsta Mósebók

Við kvinnuna segði Hann: „Eg skal lata teg líða stóra trongd, táið tú verður við barn; við pínu skalt tú eiga børn. Men til mann tín skal trá tín vera, og hann skal ráða yvir tær.“

2

Fyrsta Mósebók 3:17 Fyrsta Mósebók

Við Ádam segði Hann: „Aftur fyri at tú lurtaði eftir tí, ið kona tín segði, og átst av trænum, ið Eg segði, tú ikki mátti eta av, so skal jørðin vera bannað fyri tína skuld. Við møði skalt tú fáa føði tína av henni allar lívsdagar tínar.

2

Fyrsta Mósebók 3:18 Fyrsta Mósebók

Tornir og tistlar skal hon bera tær, og urtirnar á markini skulu vera føði tín.

2

Fyrsta Mósebók 3:19 Fyrsta Mósebók

Í sveitta andlits tíns skalt tú eta breyð títt, inntil tú fert aftur í jørðina; tí úr henni ert tú tikin. Mold ert tú, og mold skalt tú aftur verða!“

2

Fyrsta Mósebók 3:20 Fyrsta Mósebók

Ádam gav konu síni navnið Eva; tí hon varð móðir at øllum, sum liva.

2

Rómverjabrævið 3:23 Rómverjabrævið

øll hava syndað, og teimum fattast dýrd Guds;

2

Fyrra Pætursbrævið 2:1 Fyrra Pætursbrævið

Leggið tí av allan óndskap, alt svik og hykl, alla øvund og alt baktal!

2

Fyrra Pætursbrævið 2:2 Fyrra Pætursbrævið

Tráið – eins og nýfødd børn – eftir hini óblandaðu mjólk orðsins, fyri at tit av henni kunnu vaksa til frelsu

2

Fyrra Pætursbrævið 2:3 Fyrra Pætursbrævið

– so satt sum tit hava smakkað, at Harrin er góður!

2

Fyrra Pætursbrævið 2:4 Fyrra Pætursbrævið

Komið til Hansara, hin livandi stein, sum víst er vrakaður av menniskjum, men er Gudi útvaldur og dýrabarur,

2

Fyrra Pætursbrævið 2:5 Fyrra Pætursbrævið

og latið tykkum sjálv – sum livandi steinar – byggja upp til andaligt hús, heilagan prestaskap, at bera fram andalig offur, sum við Jesusi Kristi toknast Gudi!

2

Fyrra Pætursbrævið 2:6 Fyrra Pætursbrævið

Í skriftini stendur jú: „Eg leggi í Zion hornstein, útvaldan, dýrabaran; tann, ið trýr á Hann, skal als ikki verða til skammar.“

2

Fyrra Pætursbrævið 2:7 Fyrra Pætursbrævið

Tykkum, ið trúgva, er Hann tá dýrabarur; men hinum vantrúgvandi er hesin steinur, sum teir, ið bygdu, vrakaðu, vorðin hornsteinur, snávisteinur og klettur til fall –

2

Fyrra Pætursbrævið 2:8 Fyrra Pætursbrævið

hesum, sum snáva, av tí at tey trúgva ikki orðinum – til tað vóru tey eisini ætlað.

2

Fyrra Pætursbrævið 2:9 Fyrra Pætursbrævið

Men tit eru útvald ætt, kongligur prestaskapur, heilag tjóð, ognarfólk, fyri at tit skulu kunngera dygdir Hansara, sum kallaði tykkum úr myrkrinum inn í undurfulla ljós Sítt,

2

Fyrra Pætursbrævið 2:10 Fyrra Pætursbrævið

tit, sum ikki vóru fólk áður, men nú eru fólk Guds, tit, sum ikki høvdu funnið miskunn, men nú hava fingið miskunn.

2

Fyrra Pætursbrævið 2:11 Fyrra Pætursbrævið

Tit elskaðu! Eg áminni tykkum sum gestir og útlendingar at halda tykkum frá hinum holdligu lystum, sum eru í bardaga við sálina!

2

Fyrra Pætursbrævið 2:12 Fyrra Pætursbrævið

Og havið góðan atburð millum heidningarnar, so tey, um tey nú baktala tykkum sum illgerðarmenn, kunnu síggja góðu verk tykkara og fyri teirra skuld prísa Gudi vitjunardagin!

2

Fyrra Pætursbrævið 2:13 Fyrra Pætursbrævið

Verið tí fyri Harrans skuld allari menniskjaligari fyriskipan undirgivin, veri tað nú konginum sum hinum hægsta

2

Fyrra Pætursbrævið 2:14 Fyrra Pætursbrævið

ella landshøvdingum sum teimum, ið sendir eru av honum, teimum til revsing, sum ilt gera, men teimum til rós, sum gott gera!

2

Fyrra Pætursbrævið 2:15 Fyrra Pætursbrævið

Tí vilji Guds er, at tit soleiðis, við at gera hitt góða, skulu fáa fávitsku dáranna at tagna –

2

Fyrra Pætursbrævið 2:16 Fyrra Pætursbrævið

sum fræls, tó ikki sum tey, ið hava frælsið til skjól óndskapar, nei, sum tænarar Guds.

2

Fyrra Pætursbrævið 2:17 Fyrra Pætursbrævið

Ærið øll, elskið bróðurskapin, óttist Gud, heiðrið kongin!

2

Fyrra Pætursbrævið 2:18 Fyrra Pætursbrævið

Tit trælir! Verið í øllum ótta harrum tykkara undirgivin, ikki bert hinum góðu og mildu, men eisini hinum rangvørgu!

2

Fyrra Pætursbrævið 2:19 Fyrra Pætursbrævið

Tað finnur náði, um onkur, bundin til Gud í samvitsku síni, er tolin í sorgum, tóat hann líður órætt.

2