borgarlig stjórn

Rómverjabrævið 13:4 Rómverjabrævið

Tí hon er tænari Guds, tær til góða. Men gert tú tað, sum ónt er, so óttast! Tí hon ber ikki svørðið til einkis; hon er tænari Guds, hevnari, honum til revsing, sum ger tað, ið ilt er.

3

Fyrsta Mósebók 4:1 Fyrsta Mósebók

Ádam helt seg til konu sína Evu, og hon varð við barn og átti Káin; tá segði hon: „Eg havi fingið son við hjálp HARRANS.“

2

Fyrsta Mósebók 4:2 Fyrsta Mósebók

Framvegis átti hon bróður hansara Ábel. Ábel varð seyðamaður, men Káin dýrkaði jørðina.

2

Fyrsta Mósebók 4:3 Fyrsta Mósebók

Táið ein tíð var liðin, bar Káin HARRANUM fram eitt offur av grøðini av jørðini.

2

Fyrsta Mósebók 4:4 Fyrsta Mósebók

Eisini Ábel bar offur fram – av teimum frumbornu í fylgi sínum og av fiti teirra. HARRIN hugdi á Ábel og offur hansara.

2

Fyrsta Mósebók 4:5 Fyrsta Mósebók

Men á Káin og offur hansara hugdi Hann ikki. Tá kom ógvuliga ilt í Káin, og andlit hansara varð dapurt.

2

Fyrsta Mósebók 4:6 Fyrsta Mósebók

HARRIN segði tá við Káin: „Hví ert tú illur, og hví er andlit títt so dapurt?

2

Fyrsta Mósebók 4:7 Fyrsta Mósebók

Er tað ikki so, at gert tú rætt, so kanst tú treystliga hyggja upp! Og gert tú ikki rætt, so liggur syndin fyri durunum, og hon tráar eftir tær; men tú skalt ráða yvir henni.“

2

Fyrsta Mósebók 4:8 Fyrsta Mósebók

Men Káin segði við Ábel, bróður sín: „Lat okkum fara út á markina!“ Og meðan teir vóru úti á markini, leyp Káin á Ábel, bróður sín, og drap hann.

2

Fyrsta Mósebók 4:9 Fyrsta Mósebók

Tá segði HARRIN við Káin: „Hvar er Ábel, bróðir tín?“ Hann svaraði: „Tað veit eg ikki! Skal eg ansa eftir bróður!“

2

Fyrsta Mósebók 4:10 Fyrsta Mósebók

Men Hann segði: „Hvat er tað, ið tú hevur gjørt! Blóð bróður tíns rópar til Mín av jørðini.

2

Fyrsta Mósebók 4:11 Fyrsta Mósebók

So skalt tú nú vera bannlýstur av jørðini, sum læt upp munn sín og av hond tíni tók ímóti blóði bróður tíns.

2

Fyrsta Mósebók 4:12 Fyrsta Mósebók

Táið tú dýrkar jørðina, skal hon ikki longur geva tær grøði sína; umflakkandi og heimleysur skalt tú vera á jørðini.“

2

Fyrsta Mósebók 4:13 Fyrsta Mósebók

Tá segði Káin við HARRAN: „Straff mín er størri, enn eg eri mentur at bera!

2

Fyrsta Mósebók 4:14 Fyrsta Mósebók

Táið Tú nú rekur meg burtur av jørðini, og eg má krógva meg fyri ásjón Tíni og flakka heimleysur um á jørðini, so verður tað jú so, at hvør tann, ið hittir meg, hann drepur meg!“

2

Fyrsta Mósebók 4:15 Fyrsta Mósebók

Men HARRIN segði við hann: „Nei! Tí drepur nakar Káin, so skal hann verða hevndur sjeyfalt.“ Og HARRIN gav Káini merki, fyri at eingin, ið hitti hann, skuldi drepa hann.

2

Fyrsta Mósebók 4:16 Fyrsta Mósebók

So fór Káin burtur frá ásjón HARRANS og búsettist í landinum Nod, eystan fyri Eden.

2

Fyrsta Mósebók 4:17 Fyrsta Mósebók

Káin helt seg til konu sína, og hon varð við barn og átti Hanok. Hann bygdi bý og kallaði hann Hanok eftir syni sínum.

2

Fyrsta Mósebók 4:18 Fyrsta Mósebók

Hanok fekk son, Irad; Irad fekk Mehujael; Mehujael fekk Metusael; Metusael fekk Lemek.

2

Fyrsta Mósebók 4:19 Fyrsta Mósebók

Lemek fekk sær tvær konur; onnur æt Ada, onnur Zilla.

2

Fyrsta Mósebók 4:20 Fyrsta Mósebók

Ada átti Jabal; hann varð ættarfaðir teirra, sum búgva í tjøldum og hava fæ.

2

Fyrsta Mósebók 4:21 Fyrsta Mósebók

Bróðir hansara æt Jubal; hann varð ættarfaðir at øllum teimum, ið spæla á hørpu og floytu.

2

Fyrsta Mósebók 4:22 Fyrsta Mósebók

Eisini Zilla fekk son, Tubalkáin; hann varð ættarfaðir at øllum teimum, ið smíða kopar og jarn. Systir Tubalkáin var Na’ama.

2

Fyrsta Mósebók 4:23 Fyrsta Mósebók

Lemek segði við konur sínar: „Ada og Zilla, hoyrið orð míni, konur Lemek, lurtið eftir tí, ið eg sigi: Eg drepi ein mann fyri hvørt sár, ið eg fái, og ein drong fyri hvørt skursl, ið eg fái!

2

Fyrsta Mósebók 4:24 Fyrsta Mósebók

Tí verður Káin hevndur sjeyfalt, so verður Lemek hevndur 77 ferðir!“

2

Fyrsta Mósebók 4:25 Fyrsta Mósebók

Ádam helt seg aftur til konu sína, og hon átti son, sum hon gav navnið Set; „tí“ – segði hon – „Gud hevur givið mær ein annan son í staðin fyri Ábel, sum Káin drap.“

2

Fyrsta Mósebók 4:26 Fyrsta Mósebók

Eisini Set fekk son, og hann gav honum navnið Enos; um ta tíðina varð byrjað at ákalla navn HARRANS.

2

Onnur Mósebók 22:1 Onnur Mósebók

„Táið onkur stjelur neyt ella seyð og drepur ella selur kríatúrið, skal hann lata fimm neyt aftur fyri neytið og fýra seyðir aftur fyri seyðin.

2

Onnur Mósebók 22:2 Onnur Mósebók

Verður tjóvurin tikin, meðan hann brýtur inn, og sligin, so hann doyr, skal tað ikki verða roknað fyri manndráp.

2

Onnur Mósebók 22:3 Onnur Mósebók

Men er sólin undankomin, so verður tað roknað fyri manndráp. Tjóvurin skal lata fulla bót. Eigur hann ikki so mikið, skal hann verða seldur til bót fyri tað, ið hann hevur stolið.

2

Onnur Mósebók 22:4 Onnur Mósebók

Finst hitt stolna livandi hjá honum – tað veri nú neyt, esil ella seyður – so skal hann lata tvífalt aftur.

2

Onnur Mósebók 22:5 Onnur Mósebók

Táið onkur setur fæ sítt á beiti á bøi sínum ella í víngarði sínum, og hann sleppir tí leysum, so tað ger skaða á mark annars mans, skal hann í bót lata tað besta, ið veksur á bøi hansara ella í víngarði hansara.

2

Onnur Mósebók 22:6 Onnur Mósebók

Kemur eldur í og fatar í tornastik, og bundi ella óskorið korn – ella allur akurin – brennist upp, so skal hann, ið setti eld á, lata fult viðurlag.

2

Onnur Mósebók 22:7 Onnur Mósebók

Táið onkur gevur einum øðrum pening ella okkurt annað at goyma, og tað verður stolið úr húsi hansara, so skal tjóvurin, um hann verður funnin, lata tvífalt aftur.

2

Onnur Mósebók 22:8 Onnur Mósebók

Men verður tjóvurin ikki funnin, so skal húsánarin verða leiddur fram fyri Gud og gera eið uppá, at hann hevur ikki tikið tað, ið næsti hansara átti.

2

Onnur Mósebók 22:9 Onnur Mósebók

Altíð táið tað er søk um óærligan atburð við góðsi – tað veri nú neyt, esil, seyður, klæði ella okkurt annað, ið mist er – og ein so sigur: „Hetta er tað!“ so skulu báðir partar koma fram fyri Gud, og tann, ið Gud dømir sekan, hann skal lata hin fáa tvífalt aftur.

2

Onnur Mósebók 22:10 Onnur Mósebók

Táið onkur hevur latið ein annan fáa esil, neyt, seyð ella okkurt annað kríatúr at ansa eftir, og tað doyr, kemur til skaða ella verður rænt, so eingin sær,

2

Onnur Mósebók 22:11 Onnur Mósebók

so skal eiður skilja teirra millum; hann skal kalla HARRAN til vitni uppá, at hann hevur ikki tikið tað, ið næsti hansara átti; ánarin skal taka eiðin fyri góðan, og hin skal einki viðurlag lata.

2

Onnur Mósebók 22:12 Onnur Mósebók

Men verður tað stolið frá honum, so skal hann lata ánaran fáa líka fyri tað.

2

Onnur Mósebók 22:13 Onnur Mósebók

Verður tað sundurskrætt,* so skal hann vísa tað fram sum prógv; tað, ið sundurskrætt er, skal hann ikki lata viðurlag fyri.

2

Onnur Mósebók 22:14 Onnur Mósebók

Táið onkur lænir kríatúr frá einum øðrum, og tað fær mein ella doyr, meðan ánarin ikki er hjástaddur, skal hann lata fult viðurlag.

2

Onnur Mósebók 22:15 Onnur Mósebók

Men er ánarin hjástaddur, skal hann einki viðurlag lata; var tað leigað, so er leigan viðurlag.

2

Onnur Mósebók 22:16 Onnur Mósebók

Táið ein maður forførir gentu, ið ikki er trúlovað, og liggur hjá henni, skal hann lata brúðarkeyp fyri hana og taka hana til konu.

2

Onnur Mósebók 22:17 Onnur Mósebók

Vil faðir hennara ikki lata hann fáa hana, so skal hann bøta so mikið í peningi, sum vanligt er at lata í festargávu fyri gentu.

2

Onnur Mósebók 22:18 Onnur Mósebók

Gandakelling skalt tú ikki lata liva.

2

Onnur Mósebók 22:19 Onnur Mósebók

Ein og hvør, ið hevur við kríatúr at gera, skal lata lív.

2

Onnur Mósebók 22:20 Onnur Mósebók

Tann, ið ofrar til avgudarnar og ikki bert til HARRAN, skal verða bannlýstur.

2

Onnur Mósebók 22:21 Onnur Mósebók

Fremmandum mást tú ikki gera órætt ella vera harður við hann; tit hava jú sjálv verið fremmand í Egyptalandi.

2

Onnur Mósebók 22:22 Onnur Mósebók

Einkjum og faðirleysum mugu tit ikki fara illa við.

2

Onnur Mósebók 22:23 Onnur Mósebók

Fert tú illa við teimum, so skal Eg sanniliga hoyra róp teirra, táið tey rópa til Mín!

2