at verða seinkaður

Habakkuk 2:3 Habakkuk

Tí enn má sjónin bíða eftir tíð síni; men hon gongur við skundi móti endanum og lýgur ikki. Um hon so drálar, bíða eftir henni! Tí koma skal hon, tað skal ikki svitast.

12

Seinna Pætursbrævið 3:9 Seinna Pætursbrævið

Harrin er ikki seinførur við lyftinum – tóat summi halda tað vera seinføri – nei, Hann er langmóðigur fyri tykkara skuld; tí Hann vil ikki, at nakar skal fortapast, men at øll skulu koma til umvending.

8

Rómverjabrævið 8:28 Rómverjabrævið

Vit vita, at alt samvirkar teimum til góða, sum elska Gud, teimum, ið eftir ráði Hansara eru kallað.

5

Seinna Korintbrævið 6:2 Seinna Korintbrævið

Hann sigur jú: „Á teirri tíð, sum Mær toknaðist, bønhoyrdi Eg teg, og frelsudagin kom Eg tær til hjálpar.“ – Ja, nú er lagalig tíð, nú er frelsudagurin!

5

Efesusbrævið 6:12 Efesusbrævið

Tí hjá okkum stendur bardagin ikki við blóð og hold, men við tignirnar og veldini, við harrar heimsins í hesum myrkri, við andaher óndskaparins í himmalrúminum.

5

Hebrearabrævið 11:6 Hebrearabrævið

Uttan trúgv er tað ómøguligt at toknast Honum. Tí tann, sum stígur fram fyri Gud, má trúgva, at Hann er, og at Hann lønir teimum, ið søkja Hann.

5

Rutt 1:1 Rutt

Á teimum døgum ið dómararnir stjórnaðu, kom einaferð hungursneyð í landinum. Tá fór maður úr Betlehem í Juda til Móabsland at búgva har sum fremmandur við konu síni og báðum sonum sínum.

4

Rutt 1:2 Rutt

Maðurin æt Elimelek, kona hansara No’omi, og synir hansara Malon og Kiljon; teir vóru Efratitar, úr Betlehem í Juda. Tey komu nú til Móabsland og vórðu verandi har.

4

Rutt 1:3 Rutt

So doyði Elimelek, maður No’omi, og hon sat eftir við báðum sonum sínum.

4

Rutt 1:4 Rutt

Teir tóku sær móabitiskar konur; onnur æt Orpa, og onnur Rutt. Men táið tey høvdu búð har eini tíggju ár,

4

Rutt 1:5 Rutt

doyðu teir báðir við, Malon og Kiljon, so at kvinnan sat einsamøll eftir báðar synir sínar og mann sín.

4

Rutt 1:6 Rutt

Tá fór hon avstað við sonarkonum sínum, til at fara heimaftur úr Móabslandi; tí hon hevði frætt í Móabslandi, at HARRIN hevði vitjað fólk Sítt og givið teimum breyð.

4

Rutt 1:7 Rutt

Hon fór nú við báðum sonarkonum sínum avstað, haðani sum hon hevði havt tilhald. Men á leiðini heimaftur til Judaland

4

Rutt 1:8 Rutt

segði No’omi við báðar sonarkonur sínar: „Vendið nú við og farið heimaftur, hvør til hús móður sínar! HARRIN veri tykkum góður, eins og tit hava verið góðar, bæði við teir, ið farnir eru, og við meg!

4

Rutt 1:9 Rutt

HARRIN gevi tykkum, at tit finna eitt heim, hvør í húsi mans síns!“ So kysti hon tær. Men tær skóru í grát

4

Rutt 1:10 Rutt

og søgdu við hana: „Nei, vit koma við tær heimaftur til fólk títt!“

4

Rutt 1:11 Rutt

Tá segði No’omi: „Vendið við, døtur mínar! Hví vilja tit koma við mær? Beri eg enn synir í fanginum, sum kunnu verða menn tykkara!

4

Rutt 1:12 Rutt

Vendið við, døtur mínar, farið nú heimaftur! Eg eri ov gomul at verða kona nakran mann! Og um eg so helt, at eg hevði vón enn, ja, um eg so hesa nátt gav manni meg, og um so var, at eg fekk synir,

4

Rutt 1:13 Rutt

skuldu tit fyri tað bíðað, inntil teir komu til! Skuldu tit fyri tað stongt tykkum inni og livað ógiftar! Nei, døtur mínar! Mær tykir so hjartaliga synd í tykkum – tí meg hevur hond HARRANS rámt, og tað hart!“

4

Rutt 1:14 Rutt

Tær skóru nú aftur í grát. Og Orpa kysti vermóður sína, men Rutt vildi ikki skiljast frá henni.

4

Rutt 1:15 Rutt

Tá segði hon: „Tú sært, at hin sonarkona mín er farin heimaftur til fólk sítt og gud sín – far tú nú eisini heimaftur og fylg við hini sonarkonu míni!“

4

Rutt 1:16 Rutt

Men Rutt svaraði: „Royn ikki at yvirtala meg at fara frá tær og fara heimaftur! Nei, hagar sum tú fert, hagar fari eg, og har sum tú búsetist, har búsetist eg; fólk títt skal vera fólk mítt, og Gud tín skal vera Gud mín;

4

Rutt 1:17 Rutt

har sum tú doyrt, vil eg doyggja, og har vil eg verða jarðað. HARRIN lati mær gangast illa, bæði nú og hereftir, um nakað annað enn deyðin skilir meg frá tær!“

4

Rutt 1:18 Rutt

Táið No’omi nú sá, at hon vikaðist ikki frá at koma við henni, gavst hon at tosa við hana um tað.

4

Rutt 1:19 Rutt

Tær hildu so fram báðar, inntil tær komu til Betlehem. Men táið tær komu til Betlehem, kom røringur í allan staðin, og kvinnurnar søgdu: „Er hetta No’omi?“

4

Rutt 1:20 Rutt

Men hon segði við tær: „Kallið meg ikki No’omi*! Kallið meg Mara,** tí hin Alvaldi hevur latið nógva sorg koma yvir meg!

4

Rutt 1:21 Rutt

Rík fór eg hiðani, og fátæka hevur HARRIN latið meg koma aftur. Hví kalla tit meg No’omi, táið HARRIN hevur vitnað móti mær, og hin Alvaldi hevur latið mær gangast so illa?“

4

Rutt 1:22 Rutt

– So kom No’omi tá aftur úr Móabslandi við sonarkonu síni, Móabitkvinnuni Rutt – tær komu til Betlehem fyrst í byggskurðinum.

4

Sálmarnir 40:8 Sálmarnir

Tá segði Eg: „Hygg, Eg komi – í bókrulluni stendur skrivað tað, ið Eg skal gera;

2

Sálmarnir 115:14 Sálmarnir

HARRIN lati tykkum nørast, tykkum og børn tykkara!

2

Esaias 40:1 Esaias

Troystið, troystið fólk Mítt! sigur Gud tykkara.

2

Esaias 40:2 Esaias

Talið milt við Jerusalem og rópið til tað, at stríð tess er at enda, at skuld tess er goldin, at tað av hond HARRANS hevur fingið tvífalt fyri allar syndir sínar!

2

Esaias 40:3 Esaias

Hoyr! Ein er, sum rópar: „Gerið í oyðimørkini HARRANUM veg til reiðar! Javnið Gudi okkara vegin, har sum óbygt er!

2

Esaias 40:4 Esaias

Hvør dalur skal hækkast, og hvørt fjall og hvør hædd skal lækkast; heyggjarnir skulu verða slætti, og hamrarnir flatlendi!

2

Esaias 40:5 Esaias

Dýrd HARRANS skal opinberast, og alt hold skal fáa tað at síggja – tí muður HARRANS hevur talað.“

2

Esaias 40:6 Esaias

Hoyr! Rødd er, sum sigur: „Rópa!“ Og ein svarar: „Hvat skal eg rópa?“ – „Alt hold er gras, og øll dýrd tess er sum blóman á markini;

2

Esaias 40:7 Esaias

grasið verður turt, blóman følnar, táið andi HARRANS blæsur á tey – ja, sanniliga, fólkið er gras!

2

Esaias 40:8 Esaias

Grasið verður turt, blóman følnar; men orð Guds okkara stendur fast til ævigar tíðir!“

2

Esaias 40:9 Esaias

Far niðan á høgt fjall, tú gleðiboð Zions! Lyft upp rødd tína við kraft, tú gleðiboð Jerusalems! Lat hana hoyrast, óttast ikki! Sig við býirnar í Juda: „Hyggið Gud tykkara!“

2

Esaias 40:10 Esaias

Ja, Harrin HARRIN kemur við veldi, og armur Hansara vísir mátt sín! – Og løn Sína hevur Hann við Sær, sigursfongur Hansara gongur undan Honum!

2

Esaias 40:11 Esaias

Sum hirði røktar Hann fylgi Sítt, í arm Sín savnar Hann lombini, og í favninum ber Hann tey; lambærnar leiðir Hann.

2

Esaias 40:12 Esaias

Hvør hevur mált vøtnini í lógvanum, spannað himmalin, mált dust jarðarinnar í skeppumáli og vigað fjøll á bismara og heyggjar á vektskálum?

2

Esaias 40:13 Esaias

Hvør hevur rættleitt Anda HARRANS, og hvør gevur Honum ráð og lærdóm!

2

Esaias 40:14 Esaias

Hvønn hevur Hann ráðført Seg við, so hann gav Honum vit og lærdi Hann hin rætta veg, gav Honum kunnskap og lærdi Hann at kenna veg vísdómsins!

2

Esaias 40:15 Esaias

Nei, sum dropi úr byttu eru fólkasløgini, sum dism á vektskálini eru tey at rokna; ja, oyggjarnar letur Hann fúka upp sum hitt fína dust!

2

Esaias 40:16 Esaias

Libanon er ikki nóg mikið til offurvið, og dýrini har røkka ikki til til brennioffur.

2

Esaias 40:17 Esaias

Fólkini eru øll somul sum einki fyri Honum; fyri púrt einki og beran tómleika metir Hann tey.

2

Esaias 40:18 Esaias

Hvønn ætla tit tá at líkna Gud við? Hvat ætla tit at seta javnsíðis við Hann?

2

Esaias 40:19 Esaias

Gudamynd? – Hana stoypir meistarin, og gullsmiður klæðir hana við gulli og stoypir silvurketur á hana!

2

Esaias 40:20 Esaias

Tann, ið ikki hevur ráð til slíka gávu, velur sær við, sum ikki rotnar, og leitar sær kønan meistara, sum kann reisa mynd, ið ikki dettur umkoll.

2