at føla seg hava rætt til alt

Jákupsbrævið 4:6 Jákupsbrævið

Tí sigur skriftin: „Gud stendur hinum stoltu ímóti, men gevur hinum eyðmjúku náði.“

3

Orðtøkini 13:1 Orðtøkini

Vísur sonur lurtar eftir revsing faðirs síns, men spottarin leggur ikki í, um hann verður deildur.

2

Orðtøkini 13:2 Orðtøkini

Av ávøksti muns síns nýtur maðurin gott, men hini trúleysu hungra eftir yvirgangi.

2

Orðtøkini 13:3 Orðtøkini

Tann, ið heldur vakt yvir munni sínum, varðar lív sítt, men tann, ið letur varrarnar langt sundur, honum verður tað til vanlukku.

2

Orðtøkini 13:4 Orðtøkini

Hin lati tráar – og fær einki, men sál hinna hugagóðu verður mett.

2

Orðtøkini 13:5 Orðtøkini

Hin rættvísi hatar lygitalu, men hin gudleysi ger tað, ið ilt og skammiligt er.

2

Orðtøkini 13:6 Orðtøkini

Rættvísi er honum vernd, sum livir ólastandi, men gudloysi fellir tann, ið ger synd.

2

Orðtøkini 13:7 Orðtøkini

Mangur letst ríkur og eigur tó púra einki, og mangur letst fátækur og eigur tó nógv.

2

Orðtøkini 13:8 Orðtøkini

Ríkidømi mansins er loysigjald fyri lív hansara, men hin fátæki fær ongar hóttur at hoyra.

2

Orðtøkini 13:9 Orðtøkini

Ljós rættvísra logar bjart, men lampa gudleysra sløknar.

2

Orðtøkini 13:10 Orðtøkini

Við hugmóði voldir ein einki uttan split, men vísdómur er hjá teimum, ið taka við ráðum.

2

Orðtøkini 13:11 Orðtøkini

Skjótfingin ríkdómur svinnur burt, men tann, ið savnar so við og við, nørir um góðs sítt.

2

Orðtøkini 13:12 Orðtøkini

At vænta leingi ger hjartað sjúkt, men uppfylt ynski er lívsins træ.

2

Orðtøkini 13:13 Orðtøkini

Tann, ið vanvirðir orðið, forkemur sær sjálvum, men tann, ið óttast boðið, fær løn.

2

Orðtøkini 13:14 Orðtøkini

Læra hins vísa er kelda lívsins; við henni sleppur ein undan snerrum deyðans.

2

Orðtøkini 13:15 Orðtøkini

Skilagott menniskja verður avhildið, men harður er vegur svikaranna.

2

Orðtøkini 13:16 Orðtøkini

Hvør tann, sum klókur er, fer fram við skili, men dárin breiðir út dárskap.

2

Orðtøkini 13:17 Orðtøkini

Gudleyst sendiboð fellur í vanlukku, men trúfastur boðberi er heilsubót.

2

Orðtøkini 13:18 Orðtøkini

Armóð og skomm fær tann, sum ikki vil vita av tykt, men tann, ið aktar eftir revsing, verður ærdur.

2

Orðtøkini 13:19 Orðtøkini

Uppfylt ynski er sálini søtt – men at víkja frá illum er dárum andstygd!

2

Orðtøkini 13:20 Orðtøkini

Kom saman við vís, og tú verður vísur! Men vini dára, honum gongst illa.

2

Orðtøkini 13:21 Orðtøkini

Vanlukka eltir syndarar, men rættvís verða lønt við góðum.

2

Orðtøkini 13:22 Orðtøkini

Hin góði letur barnabørnum arv eftir seg, men góðs syndarans er goymt hinum rættvísa.

2

Orðtøkini 13:23 Orðtøkini

Nýbrotið land fátækrafólks gevur nógva føði, men mangur verður ryktur burtur, tí hann ger ikki tað, ið rætt er.

2

Orðtøkini 13:24 Orðtøkini

Tann, ið sparir koyrilin, hatar son sín, men tann, ið elskar hann, tyktar hann, meðan tíð er.

2

Orðtøkini 13:25 Orðtøkini

Hin rættvísi etur, so hann verður mettur, men hini gudleysu ganga við tómum maga.

2

Matteus 20:1 Matteus

„Tí ríki Himmiríkis er líkt húsbónda, ið fór út árla á morgni at biðja sær arbeiðsmenn í víngarð sín.

2

Matteus 20:2 Matteus

Og táið hann var komin ásamt við arbeiðsmenninar um denar um dagin, sendi hann teir út í víngarð sín.

2

Matteus 20:3 Matteus

Táið hann nú fór út um triðja tíman, sá hann aðrar standa fyri einki á torginum.

2

Matteus 20:4 Matteus

Hann segði við teir: „Farið eisini tit út í víngarðin, og eg skal lata tykkum fáa tað, ið rætt er!“ Teir fóru tá.

2

Matteus 20:5 Matteus

Aftur fór hann út um sætta og níggjunda tíman og gjørdi tað sama.

2

Matteus 20:6 Matteus

Og um ellivta tíman fór hann út og fann aðrar standandi har; hann segði tá við teir: „Hví standa tit her fyri einki allan dagin?“

2

Matteus 20:7 Matteus

Teir svaraðu honum: „Tí eingin hevur biðið okkum.“ Hann segði við teir: „Farið eisini tit út í víngarðin!“

2

Matteus 20:8 Matteus

Táið so kvøldið var komið, segði víngarðsharrin við arbeiðsformann sín: „Rópa arbeiðsmenninar inn og lat teir fáa lønina! Byrja við hinum síðstu, og enda við hinum fyrstu!“

2

Matteus 20:9 Matteus

Teir, ið vóru bidnir um ellivta tíman, komu so, og fingu denar hvør.

2

Matteus 20:10 Matteus

Táið tá hinir fyrstu komu, hugsaðu teir, at teir fóru at fáa meir; men eisini teir fingu denar hvør.

2

Matteus 20:11 Matteus

Táið teir fingu hann, knarraðu teir móti húsbóndanum og søgdu:

2

Matteus 20:12 Matteus

„Hesir síðstu hava ikki arbeitt meir enn ein tíma, og tú hevur mett teir javnt við okkum, sum hava borið byrði og hita dagsins!“

2

Matteus 20:13 Matteus

Men hann svaraði einum teirra: „Vinur! Eg geri tær ongan órætt; komst tú ikki ásamt við meg um ein denar!

2

Matteus 20:14 Matteus

Tak títt og far! Men eg skal geva hesum síðsta líka mikið sum tær.

2

Matteus 20:15 Matteus

Ella havi eg ikki loyvi at gera við mítt, sum eg vil! Ella er eyga títt ilt, fyri tað at eg eri góður?“

2

Matteus 20:16 Matteus

Soleiðis skulu hini síðstu verða fyrst, og hini fyrstu síðst; [tí mong eru kallað, men fá eru útvald.“]*

2

Matteus 23:1 Matteus

Tá talaði Jesus til fólkið og lærisveinar Sínar og segði:

2

Matteus 23:2 Matteus

„Á stóli Mósesar sita hinir skriftlærdu og Fariseararnir.

2

Matteus 23:3 Matteus

Gerið og haldið tí alt, ið teir siga tykkum! Men takið ikki eftir verkum teirra! Tí teir siga tað víst, men gera tað ikki!

2

Matteus 23:4 Matteus

Teir binda tungar byrðar, ringar at bera, og leggja menniskjum tær á herðarnar; men sjálvir vilja teir ikki nema tær við einum fingri.

2

Matteus 23:5 Matteus

Alt, ið teir gera, gera teir, fyri at menniskju skulu síggja tað; teir gera bønareimar sínar breiðar og duskar sínar stórar.

2

Matteus 23:6 Matteus

Teir vilja fegnir sita ovastir til borðs í veitslunum og á hinum fremstu sessunum í sýnagogunum

2

Matteus 23:7 Matteus

og verða heilsaðir á torgunum og kallaðir rabbi av menniskjum.

2

Matteus 23:8 Matteus

Men tit skulu ikki lata tykkum kalla rabbi; tí ein er meistari tykkara, og tit eru allir brøður.

2