at eiga sítt heim

Lukas 12:38 Lukas

Og kemur Hann í aðru náttarvøku, ella kemur Hann í triðju náttarvøku, og finnur tað so – sælir eru teir!

2

Lukas 12:39 Lukas

Men tað skilja tit, at visti húsbóndin, hvønn tíma tjóvurin fór at koma, so vakti hann og læt ongan sleppa at bróta inn í hús sítt.

2

Lukas 12:40 Lukas

Verið eisini tit til reiðar! Tí Menniskjasonurin kemur, tann tíma tit ikki hugsa.“

2

Lukas 12:41 Lukas

Tá segði Pætur við Hann: „Harri, er tað okkum, Tú talar um í hasum líknilsinum, ella er tað øll?“

2

Lukas 12:42 Lukas

Harrin svaraði: „Hvør er nú hin trúgvi og skilagóði húshaldarin, ið Harrin fer at seta yvir húsfólk Sítt, at geva teimum hin ásetta kostin í rættari tíð?

2

Lukas 12:43 Lukas

Sælur er tann tænari, ið Harri hansara, táið Hann kemur, finnur at bera seg so at.

2

Lukas 12:44 Lukas

Sanniliga, sigi Eg tykkum: Hann skal seta hann yvir alt, ið Hann eigur.

2

Lukas 12:45 Lukas

Men sigur hesin tænari so í hjarta sínum: „Harri mín drálar at koma!“ – og fer so at sláa dreingirnar og arbeiðskonurnar og eta og drekka og stoyta seg fullan,

2

Lukas 12:46 Lukas

so skal Harrin hjá hesum tænara koma, ein dag hann ikki væntar, og ein tíma hann ikki veit, og høgga hann sundur og lata hann fáa lut saman við hinum ótrúgvu.

2

Lukas 12:47 Lukas

Men tann tænari, ið hevur vitað vilja Harra síns, og hevur ikki gjørt í stand ella sett í verk tað, sum Hann vildi, hann skal fáa nógv sløg.

2

Men tann, ið ikki hevur vitað hann, og hevur gjørt tað, ið er sløg vert, skal fáa færri. Hvør tann, ið nógv er givið, av honum skal nógv verða kravt, og tann, sum nógv er litið upp í hendur, verður kravdur eftir tess meiri.

2

Lukas 12:49 Lukas

Eld eri Eg komin at kasta á jørðina, og hvør gjarna vildi Eg ikki, at hann longu var farin at loga!

2

Lukas 12:50 Lukas

Men dóp havi Eg at verða doyptur við, og hvussu fullur av angist eri Eg ikki, inntil hann er fullførdur!

2

Lukas 12:51 Lukas

Halda tit, at Eg eri komin at geva frið á jørðini? Nei, sigi Eg tykkum – stríð.

2

Lukas 12:52 Lukas

Tí hereftir skulu fimm liggja í stríði í sama húsi, trý við tvey, og tvey við trý.

2

Lukas 12:53 Lukas

Tey skulu liggja í stríði, faðir við son, og sonur við faðir, móðir við dóttur, og dóttir við móður, vermóðir við sonarkonu, og sonarkona við vermóður.“

2

Lukas 12:54 Lukas

Hann segði eisini við fólkið: „Táið tit síggja skýggj koma upp í vestri, siga tit við tað sama: „Nú kemur regn!“ – Og so verður.

2

Lukas 12:55 Lukas

Og táið tit síggja, at sunnanvindur er, siga tit: „Nú verður hiti!“ – Og tað verður.

2

Lukas 12:56 Lukas

Hyklarar tykkara! Tit duga á at skyna, hvussu jørð og himmal síggja út, men hví duga tit tá ikki á at skyna tíðini, ið nú er?

2

Lukas 12:57 Lukas

Hví døma tit ikki eisini frá tykkum sjálvum, hvat rætt er?

2

Lukas 12:58 Lukas

Tí meðan tú fert til yvirvøldina við mótparti tínum, ger tær tá ómak at verða samdur við hann á vegnum, fyri at hann skal ikki fara fyri dómaran við tær, og dómarin lata teg fangavaktaranum í hendur, og fangavaktarin koyra teg í fangahús!

2

Lukas 12:59 Lukas

Eg sigi tær: Tú skalt als ikki sleppa út haðani, fyrrenn tú hevur goldið síðsta oyrað.“

2

Jóhannes 14:23 Jóhannes

Jesus svaraði honum: „Um nakar elskar Meg, heldur hann orð Mítt, og Faðir Mín skal elska hann, og Vit skulu koma til hansara og taka bústað hjá honum.

2

Ápostlasøgan 5:1 Ápostlasøgan

Ein maður, ið æt Ánanias, og Saffira, kona hansara, seldu ein eigindóm.

2

Ápostlasøgan 5:2 Ápostlasøgan

Men hann tók, so kona hansara visti av, nakað burtur av tí, sum hann hevði fingið fyri hann; bert einum parti av tí kom hann við og legði tað fyri føtur ápostlanna.

2

Ápostlasøgan 5:3 Ápostlasøgan

Tá segði Pætur: „Ánanias! Hví hevur Satan fylt hjarta títt, so tú skuldi lúgva fyri Heilaga Andanum og taka nakað burtur av tí, sum tú fekst fyri jørðina?

2

Ápostlasøgan 5:4 Ápostlasøgan

Var hon ikki tín, so leingi sum tú átti hana, og ráddi tú ikki yvir tí, sum hon varð seld fyri! Hví hevur tú sett tær hetta fyri í hjarta tínum? Tú hevur ikki logið fyri menniskjum, men fyri Gudi!“

2

Rómverjabrævið 12:2 Rómverjabrævið

Og berið tykkum ikki at sum henda øld, nei, verðið umskapt við endurnýggjan sinnis tykkara, so tit kunnu royna, hvat vilji Guds er – hitt góða, dámliga og fullkomna!

2