alabasturkassin
172 versir um "alabasturkassin"
Versir
Síða 1 av 4Markus 14:3 Markus
Meðan Hann tá var í Betania, inni hjá spitalska Símuni, og sat til borðs har, kom kvinna, sum hevði alabasturkrukku við reinari, ógvuliga dýrari nardussalvu; hon breyt alabasturkrukkuna sundur og helti salvuna út yvir høvd Hansara.
Markus 14:4 Markus
Men har vóru nakrir, sum vórðu illir um hetta og søgdu hvør við annan: „Hvat skuldi tað til, at spilla salvuna so burtur!
Markus 14:5 Markus
Henda salva kundi jú verðið seld fyri meir enn 300 denarar, sum kundu verðið givnir fátækum!“ Og teir settu harðliga at henni.
Markus 14:6 Markus
Men Jesus segði: „Latið hana fáa frið! Hví gera tit tykkum inn á hana? Hon hevur jú gjørt Mær góða gerð.
Markus 14:7 Markus
Hini fátæku hava tit altíð hjá tykkum, og teimum kunnu tit gera væl ímóti, nær tit vilja; men Meg hava tit ikki altíð.
Markus 14:8 Markus
Hon gjørdi tað, hon kundi; hon salvaði likam Mítt frammanundan til jarðarferðina.
Markus 14:9 Markus
Sanniliga, sigi Eg tykkum: Allastaðni um allan heimin, har evangeliið verður prædikað, skal eisini tað, ið hon hevur gjørt, verða umtalað til minni um hana.“
Lukas 7:36 Lukas
Ein av Farisearunum bað Hann koma og eta hjá sær; Hann fór tá inn hjá Farisearanum og setti Seg til borðs.
Lukas 7:37 Lukas
Og har í býnum var syndafull kvinna; táið hon fekk at vita, at Hann sat til borðs heima hjá Farisearanum, kom hon við alabasturkrukku við salvu
Lukas 7:38 Lukas
og stóð aftan fyri Hann, við føtur Hansara, græt og fór at væta føtur Hansara við tárum sínum, turkaði teir við hári sínum, kysti føtur Hansara og salvaði teir við salvuni.
Lukas 7:39 Lukas
Táið nú Farisearin, ið hevði boðið Honum inn, sá hetta, segði hann við sær sjálvum: „Var hesin profetur, so visti Hann, hvør og hvussu henda kvinna er, ið nemur við Hann, at hon er syndafull kvinna.“
Lukas 7:40 Lukas
Tá tók Jesus til orða og segði við hann: „Símun, Eg havi nakað at siga við teg!“ Hann svaraði: „Meistari, sig tað!“
Lukas 7:41 Lukas
„Ein maður, ið lænti út pening, átti hjá tveimum; annar skyldaði honum 500 denarar, og annar 50.
Lukas 7:42 Lukas
Við tað at teir nú einki áttu at gjalda við, gav hann báðum tað eftir. Hvør teirra man nú fara at elska hann meiri?“
Lukas 7:43 Lukas
Símun svaraði: „Eg haldi, tann, ið hann gav meiri eftir.“ Tá segði Hann við hann: „Tú dømdi beint!“
Lukas 7:44 Lukas
So vendi Hann Sær móti kvinnuni og segði við Símun: „Sært tú hesa kvinnu! Eg kom inn hjá tær – tú gavst Mær ikki vatn til føtur Mínar, men hon vætti føtur Mínar við tárum sínum og turkaði teir við hári sínum.
Lukas 7:45 Lukas
Tú gavst Mær ongan koss, men hon helt ikki uppat at kyssa føtur Mínar, frá tí Eg kom inn.
Lukas 7:46 Lukas
Tú salvaði ikki høvd Mítt við olju, men hon salvaði føtur Mínar við salvu.
Lukas 7:47 Lukas
Tí sigi Eg tær: Hinar mongu syndir hennara eru henni fyrigivnar – hon hevur jú elskað nógv. Men tann, ið lítið verður fyrigivið, elskar lítið.“
Lukas 7:48 Lukas
So segði Hann við hana: „Syndir tínar eru fyrigivnar.“
Lukas 7:49 Lukas
Tá fóru teir, ið sótu til borðs við Honum, at siga við sær sjálvum: „Hvør er hesin, ið líka fyrigevur syndir!“
Lukas 7:50 Lukas
Men Hann segði við kvinnuna: „Trúgv tín hevur frelst teg; far í friði!“
Jóhannes 12:1 Jóhannes
Seks dagar fyri páskir kom Jesus tá til Betania, har Lazarus búði, hann, sum Jesus hevði reist upp frá hinum deyðu.
Jóhannes 12:2 Jóhannes
Har varð gjørd kvøldmáltíð fyri Honum, og Marta kokkaðist; men Lazarus var ein teirra, sum sótu til borðs saman við Honum.
Jóhannes 12:3 Jóhannes
Tá tók Maria pund av óblandaðari nardussalvu, ógvuliga dýrari, salvaði føtur Jesusar og turkaði føtur Hansara við hári sínum; húsið fyltist av góða anga salvunnar.
Jóhannes 12:4 Jóhannes
Tá segði ein av lærisveinum Hansara, Judas Iskariot – hann, sum seinni sveik Hann:
Jóhannes 12:5 Jóhannes
„Hví varð henda salva ikki seld fyri 300 denarar og givin fátækum!“
Jóhannes 12:6 Jóhannes
Hetta segði hann, ikki tí at hini fátæku lógu honum á hjarta, men tí hann var tjóvur; hann hevði peningapungin undir hond og tók tað, sum í hann varð lagt.
Jóhannes 12:7 Jóhannes
Tá segði Jesus: „Lat hana vera! Hon hevur goymt hana til tann dag, jarðarferð Mín skal vera.
Jóhannes 12:8 Jóhannes
Hini fátæku hava tit altíð hjá tykkum, men Meg hava tit ikki altíð.“
Jóhannes 12:9 Jóhannes
Stór mongd av Jødunum fekk nú at vita, at Hann var har; og tey komu, ikki bert fyri Jesusar skuld, men eisini at síggja Lazarus, sum Hann hevði reist upp frá hinum deyðu.
Jóhannes 12:10 Jóhannes
Høvuðsprestarnir ráðløgdu tá um at drepa Lazarus við;
Jóhannes 12:11 Jóhannes
tí fyri hansara skuld fóru nógvir av Jødunum hagar og komu til trúgv á Jesus.
Jóhannes 12:12 Jóhannes
Dagin eftir, táið alt hitt nógva fólk, ið komið var til høgtíðina, fekk at hoyra, at Jesus kom til Jerusalem,
Jóhannes 12:13 Jóhannes
tóku tey pálmagreinar og fóru út ímóti Honum og róptu: „Hosianna! Signaður veri Hann, sum kemur, í navni Harrans, kongur Ísraels!“
Jóhannes 12:14 Jóhannes
Jesus fann nú ungt esil og setti Seg á tað – sum skrivað er:
Jóhannes 12:15 Jóhannes
„Óttast ikki, dóttir Zion! Hygg, kongur tín kemur, sitandi á esilsfyli!“
Jóhannes 12:16 Jóhannes
Hetta skiltu lærisveinar Hansara ikki tá við tað sama; men táið Jesus var vorðin dýrmætur, kom teimum í hug, at hetta var skrivað um Hann, og at teir høvdu gjørt hetta fyri Hann.
Jóhannes 12:17 Jóhannes
Fólkið, sum var í fylgi við Honum, vitnaði nú, at Hann hevði kallað Lazarus út úr grøvini og reist hann upp frá hinum deyðu.
Jóhannes 12:18 Jóhannes
Tí var tað eisini, fólkið fór ímóti Honum, tí tey frættu, at Hann hevði gjørt hetta tekinið.
Jóhannes 12:19 Jóhannes
Fariseararnir søgdu tá hvør við annan: „Tit síggja, at tit vinna einki! Hyggið, allur heimurin hongur uppi í Honum!“
Jóhannes 12:20 Jóhannes
Nú vóru nakrir Grikkar millum teirra, sum komu niðan at tilbiðja á høgtíðini.
Jóhannes 12:21 Jóhannes
Teir komu til Filip, sum var úr Betsaida í Galilea, og bóðu hann: „Harri, vit høvdu fegnir viljað sæð Jesus!“
Jóhannes 12:22 Jóhannes
Filip fór og segði tað við Andrias; Andrias og Filip komu og søgdu tað við Jesus.
Jóhannes 12:23 Jóhannes
Jesus svaraði teimum: „Tímin er komin, at Menniskjasonurin skal verða dýrmettur.
Jóhannes 12:24 Jóhannes
Sanniliga, sanniliga, sigi Eg tykkum: Fellur ikki hveitikornið í jørðina og doyr, verður bert hitt eina kornið, men doyr tað, ber tað nógvan ávøkst.
Jóhannes 12:25 Jóhannes
Tann, ið elskar lív sítt, missir tað, men tann, ið hatar lív sítt í hesum heimi, skal hava tað, og hava ævigt lív.
Jóhannes 12:26 Jóhannes
Vil nakar tæna Mær – hann fylgi Mær! Og har sum Eg eri, skal eisini tænari Mín vera! Um nakar tænir Mær – hann skal Faðirin æra.
Jóhannes 12:27 Jóhannes
Nú er sál Mín í angist, og hvat skal Eg siga? – Faðir, frels Meg frá hesum tíma? Tó, tað er júst tí, Eg eri komin – til henda tíma!
Jóhannes 12:28 Jóhannes
Faðir, dýrmet navn Títt!“ – Tá kom rødd av Himli: „Eg bæði havi dýrmett tað og skal aftur dýrmeta tað!“